Αν και μέλος αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές του '23, επέλεξα να μη συμμετέχω στις διαδικασίες του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, περίμενα και τις εξελίξεις εκεί. Διάβασα και τον απολογισμό του συντονιστικού των Οργανώσεων της Ηλιούπολης. Ούτε κουβέντα για το πραξικόπημα επιλογής υποστήριξης Χατζιδάκη για δημαρχία χωρίς να ψηφίσει η βάση. Και στο συνέδριο, μετά την παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα έγιναν όλα ξεκάθαρα. Δεν υπήρχε περίπτωση επαναφοράς στη σοβαρότητα. Οι σύνεδροι γιούχαραν τους υποστηρικτές της πρότασής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλά στον πολιτικό εκφυλισμό.
Μετά την παραίτηση του Τσίπρα, το πρώτο πράγμα που κοιτάς είναι πως να βγείς ενωμένος, να επουλώσεις τις πληγές σου και να προχωρήσεις μπροστά. Δεν επλέχθηκε όμως αυτός ο δρόμος. Το 40% των μελών του ΣΥΡΙΖΑ με τη 'βοήθεια του κοινού' και τη σπέκουλα οτι είναι η επιλογή του Τσίπρα, κατάφεραν να εκλέξουν για νέο τους Πρόεδρο ενα ψώνιο. Επιλέχθηκε ο δρόμος της δηθενιάς. Ένας 'trendy' τύπος που δεν έχει σημασία τι αδιαμεσολάβητες κοτσάνες αμολάει, αλλά πόσο αυτές οι κοτσάνες πουλάνε. Και τρέχουν κάποιοι, να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα λέγοντας περισσότερες κοτσάνες. Μια ντροπή, ένας ξεπεσμός δηλαδή.
Και αντί για ενότητα, άρχισαν οι αποχωρήσεις. Απόλυτα λογικό να μην αντέχουν αυτή την ξεφτίλα όλα τα μέλη. Και δεν έφυγαν γιατί έχασαν. Οι τελευταίοι μάλιστα έφυγαν γιατί δεν ήθελαν να είναι το μαύρο πρόβατο της αποτυχίας του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ. Και όσοι διαφωνούντες έμειναν, είναι οι πλέον δυστυχισμένοι, γιατί βλέπουν μέρα με τη μέρα να ξηλώνεται ότι καλό μέσα στα χρόνια είχε χτιστεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Και οι εναπομείναντες δεν είναι πια Συριζαίοι. Οι περισσότεροι, επειδή δεν μπορούν να αντέξουν συναισθηματικά την αποχώρηση, παραμένουν και υφίστανται την μετάλλαξη. Ακόμη κι αν εκπληρωθεί το όνειρο του ψώνιου, να γίνει δηλαδή μια μέρα πρωθυπουργός, κάτω απ τα μουστάκια τους θα γελάνε οι παλιοί, όπως λέει και ο Πορτοκάλογλου, γιατί αυτά που θα γίνουν δεν θα έχουν καμμιά σχέση με το αριστερό όραμα.
Γιατί το όραμα του αριστερού δεν είναι να γίνει πρωθυπουργός, αλλά να βάλει βάσεις και να συνδημιουργήσει μια κοινωνία ευήμερων και ευτυχισμένων ανθρώπων όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η θητεία μου ως μέλος στο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε άδοξα. Αποχώρησα τελικά κι εγώ χωρίς να προλάβω να βάλω ένα λιθαράκι.
Η ανάγκη όμως για όλους όσους θέλουν να προσφέρουν πραγματικά στην υπόθεση της αλλαγής της κοινωνίας προς όφελος των ανθρώπων έχει δημιουργήσει τη λύση. Η Νέα Αριστερά έχει όλα τα εχέγγυα για να βγεί μπροστά και να αλλάξει τα δεδομένα στην ελληνική πολιτική σκηνή και την κοινωνία, που είναι το ζητούμενο.
Το είδα και το ένοιωσα. Κι ένοιωσα πραγματικά πολύ όμορφα. Στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη της Νέας Αριστεράς στις αρχές του προηγούμενου μήνα. Συντροφικότητα, πάθος, αξιοπρέπεια και πολιτικός λόγος. Μου ταιριάζουν. Και θα συμπλεύσω μαζί τους. Αγαπητοί νέοι σύντροφοι, καλώς σας βρίσκω! Πάμε!