
Καθώς τηλεφωνούσα στη ΒΟΥΛΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, για να κλείσουμε το ραντεβού της συνομιλίας, ντρεπόμουνα που δεν είχα δει καμιά θεατρική παράταση από τη θεατρική ομάδα ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΙ της οποίας είναι εμψυχώτρια και σκηνοθέτης.
Ντύθηκα το σοβαρό μου και η συνομιλία κλείστηκε τηλεφωνικά για την Δευτέρα 7/10/13.
Δεν προσπάθησα να βρω καμιά πληροφορία για τη παρουσία της ομάδας στη πόλη.
Έτσι στο ραντεβού πήγα «τρακαρισμένος» και αδαής.
Μα με τη πρώτη χειραψία το κλίμα εντός μου άλλαξε. Ήταν όλοι τους πολύ ζεστοί κι απίθανα ανθρώπινοι. Πολύ γρήγορα ακουμπήσαμε στα γέλια μας, τα πειράγματα μας, τις σιωπές μας, τα λόγια μας.
Τη θεατρική ομάδα ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΙ αποτελούν οι:
Βούλα Γεωργιάδη, Ρένα Καρακώστα, Νάντια Αθανασοπούλου, Μαρία Παπαϊωάννου, Λεωνίδας Μοσχούρης..( που ήταν παρόντες στο ραντεβού)
καθώς και οι Χρήστος Φωτιάδης, Γιάννης Δούζης, Αθηνά Κωστοπούλου, Σαμυ Γιακουέλ, Εφη Καρεκλά, Γεωργία Μέγκλη, Βασίλης Μούκας.
Τη μουσική για τις παραστάσεις γράφει ο Μιχάλης Γεωργίδης
Εγώ πέρασα όμορφα κουβεντιάζοντας μαζί τους. Σας τους παραδίδω….

Γ.Β. : Να ξεκινήσουμε λέγοντας πως αφορμή για τούτη την συνομιλία είναι η θεατρική παράταση που δίδετε αυτό το Σαββατοκύριακο
ΒΟΥΛΑ :Ναι..το Σάββατο 12 Οκτώβρη και Κυριακή 13 Οκτώβρη, στο όμορφο κλειστό θέατρο του Δημαρχείου και ώρα 7:30μμ, με είσοδο ελεύθερη, παρουσιάζουμε το θεατρικό έργο των ΡΗΓΑ- ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ « ΜΠΑΜΠΑ ΜΗ ΞΑΝΑΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ»
Γ.Β.: ΕΚείνο που με ετσίταρε και ήθελα να σας γνωρίσω είναι η επωνυμία της θεατρικής ομάδας ΜπουλούκΟι...!!!
ΒΟΥΛΑ : Είναι ένα λογοπαίγνιο. Θέλαμε να την ονομάσουμε ΜΠΟΥΛΟΥΚΙ, αλλά στριμώξαμε ένα κεφαλαίο όμικρον στη κατάληξη, επειδή είμαστε και μιας κάποιας ηλικίας νιάτα.( γέλια). Θέλαμε να αποκτήσουμε ένα ιδιαίτερο σημείο αναφοράς
Γ.Β. :ωραίο πράμα όμως τα μπουλούκια ..ε..;;
ΡΕΝΑ : Πολύ ωραίο.. Θα ήθελα να ζούσα τότε και να ήμουνα σ’ ένα μπουλούκι…ο κόσμος ήτανε τότε πιο αγνός, πιο ζεστός…τώρα είναι κάτι πιο ξένο ο κόσμος …και γι’ αυτό δημιουργήσαμε κι εμείς αυτή την ομάδα…
Γ.Β.: Εσύ ρε Λεωνίδα με ποιο πράγμα, απ’ αυτά που υπάρχουν γύρω σου, νοιώθεις ξένος..
ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Με την αδιαφορία…δε μπορώ τους αδιάφορους ανθρώπους…θέλω ανθρώπους να συμμετέχουν σε κάτι που μπορούν να συνυπάρξουν...ρε συ το συν – είναι μεγάλη ιστορία …ειδικά στις μέρες μας…νοιώθω ξένος κι απέναντι στο κακό ..και να σου πω κάτι ; ..το προσπερνάω…αυτή κακία , η άρνηση , το μη θετικό βλέμμα...πληγές ρε φίλε είναι σήμερα …
ΝΑΝΤΙΑ : δε μπορώ να αδιαφορήσω για το μαύρο ..για ένα φόνο ..με πληγώνουν βαθιά όλα αυτά.
Γ.Β.: Δεν έχεις «φονεύσει» ποτέ σου τίποτα..;
ΝΑΝΤΙΑ( χαμογελώντας) : ..αν το πάρουμε έτσι …όλοι έχουμε κάνει «φόνους» στη ζωή μας
Γ.Β.: Βούλα , για πες μου …πως δημιουργήθηκε η ομάδα ..;
ΒΟΥΛΑ : εγώ είχα τη τρέλα με το θέατρο...το εφαλτήριο για τη δημιουργία αυτής της ομάδας ήταν η Μαρία... ήτανε σε μια χορευτική ομάδα της πόλης...και βρισκόταν με μερικά άτομα που είχαν την ίδια τρέλα με το θέατρο… κι έτσι απλά και ξαφνικά ξεκίνησε όλο αυτό..
Γ.Β. : πότε..;
ΜΑΡΙΑ: το 2005…με στόχο να κάνουμε τον κόσμο να περνάει καλά ,..να το φχαριστιέται ρε παιδί μου ..η πρώτη μας παράσταση ήταν το 2007παρουσιάσαμε τον «Κουνενέ» του Πρετεντέρη …μετά είχαμε μα παύση …αλλά το 2011 ανεβάσαμε το «εταιρία θαυμάτων»…μετά ..το 2012 ανεβάσαμε την «κλιμακτήριο» ..έργο που το έγραψε η Βούλα μας…έχοντας πάρει βιώματα προσωπικά από την κάθε μια μας...και τώρα το «Μπαμπά μη ξαναπεθάνεις Παρασκευή»..
Γ.Β. : σε αυτή την ομάδα που τη λένε «Μπουλούκοι» ..τι προσπαθήσατε να στριμώξετε..;;
ΒΟΥΛΑ: ..να σου πω εγώ…με κάτι από Κρήτη μεριά.. «μιαν αστραπή είναι η ζωή και στ’ άναμμα που κάνει , ότι προλάβει ο άνθρωπος , τα υπόλοιπα τα χάνει» .. τις αστραπές μας προσπαθούμε να στριμώξουμε… το κενό μας , το θυμό μας, την αγωνία μας, το γέλιο μας, την καθημερινότητά μας…κάνουμε πρόβες ΄ένα χώρο που μας «δώρισε» ένας φίλος…δε μπορείς να φανταστείς πως ήτανε ..το κάναμε ανθρώπινο ..και για δυο ώρες στριμώχνουμε την ανθρωπίλα μας κάνοντας παρέα…κι είμαστε καλά ...προσπαθούμε να ρουφήξουμε τη ζωή μας ..κι έχει γίνει τελικά τρόπος ζωής ..
Γ.Β.: Απευθυνθήκατε σε κάποιο θεσμικό φορέα να σας δώσει χώρο ..;;
ΒΟΥΛΑ: Είναι πολύ σημαντικό και οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον Δήμαρχο που μας διαθέτει τον χώρο του Δημοτικού θεάτρου δωρεάν για να ανεβάζουμε τις παραστάσεις που δημιουργούμε…ξέρω ότι άλλοι Δήμοι ζητάνα λεφτά...χορηγίες δεν έχουμε …φτιάχνουμε διάφορα όμορφα μκροπραγματάκα… τα πουλάμε ..βάζουμε και δέκα ευρώ το μήνα ο καθένας από μας .και προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε οικονομικά… καθαροί και ανεξάρτητοι…έχουμε όμως πληγωθεί πολύ από την αντιμετώπιση που τύχαμε από έναν Λυκειάρχη της πόλης ..που του ζητήσαμε να μας παραχωρήσει την σκηνή του σχολείου για να κάνουμε πρόβες...και μας γιουχάισε ..σε στυλ ..τι θέλετε τώρα εσείς μεγάλοι άνθρωποι κα κάνετε θέατρο…κτλ….Όλες τις τελευταίες πρόβες τις κάνουμε στο ανοιχτό θέατρο ..και έχουμε φάει την υγρασία της ζωής μας …Είναι όμως η τρέλα μας ρε παιδί μου ..τέλος.( γέλια)
Γ.Β.: ρε παιδί μου ..αυτή τη τρέλα θέλω να ψάξω ...γιατί συμμετέχει κάποιος σε κάτι τέτοιο που εσείς κάνετε ..;;
ΝΑΝΤΙΑ: Είναι κάτι που σε γεμίζει…δεν είχα σκεφτεί να γίνω «ηθοποιός» που λένε …μεγάλη σημασία έπαιξε βέβαια και η προσωπικότητα και ο χαραχτήρας της Βουλας…εγώ όταν έγινε η ομάδα …δεν ήθελα να είμαι μέσα …ξέρεις κούραση όλη μέρα…είμαι βοηθός σ’ έναν οδοντίατρο… τότε κάνανε πρόβες 9:30 το βράδυ…ε κι είπα …να σας βλέπω ..και μετά να πηγαίνουμε μαζί με τη Μαρία σπίτι …έλα σου όμως που άρχισε να μ΄ αρέσει αυτό που έβλεπα ..κι άρχισα να βοηθώ την ομάδα κάνοντας τον υποβολέα ..ώσπου σε μια παράσταση ..με βάλανε κι ήμουνα ζωντανός υποβολέας πάνω στη σκηνή …ε… κι αυτό ήτανε ..κόλλησα τη τρέλα ..τους…( γέλια)
Γ.Β. : Εσένα Μαρία τι σ’ έκανε να μπεις μέσα σ’ αυτό το ποτάμι ;
ΜΑΡΙΑ: είχα τη τρέλα από παιδί …στο σχολείο όπου τρέλα και χαρά η Μαρίτσα πρώτη…πήγαινα και πολύ στο θέατρο ..και πάντα φανταζόμουνα πως ήμουνα ένας από τους ηθοποιούς κι έπαιζα εγώ το ρόλο του…φτιάχτηκε αυτή η ομάδα.. κι εντάξει …μα να σου πω την αλήθεια μου.. για μένα είναι ψυχοθεραπεία όλο αυτό που γίνεται…αν δεν είχα όλη αυτή τη παρέα δε θα τα ‘βγαζα πέρα ..
Γ.Β.: Εσύ Ρένα …γιατί..;;
ΡΕΝΑ: εμένα βασικά μ’ αρέσει να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε…να κάνω πλάκα με τον κόσμο…και να σου πω κάτι…θέλω να ξεφεύγω από το σπίτι ..να ξεχνάω τη κούραση του κομμωτηρίου…μου αρέσανε κι οι άνθρωποι που βρήκα εδώ...πως να στο πω …ενωθήκαμε...γίναμε παρέα…είμαστε μαζί ..
Γ.Β. : ..είστε μια παρέα ..και πως το λέει ο τραγουδοποιός …οι παρέες γράφουν ιστορία και φτιάχνουν άλλους γαλαξίες ..Ρε Βούλα…τι γαλαξία θέλεις να φτιάξεις μ’ όλο αυτό ..δέχεσαι τον όρο σκηνοθέτης;
ΒΟΥΛΑ : Μεγάλη λέξη …εγώ νομίζω πως κρατάω ένα άγαρμπο ξυλάκι και διευθετώ …καθοδηγώ ..μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου σε κάτι που με συναρπάζει…αυτό νομίζω ότι μπορώ να το κάνω…και να υλοποιήσουμε το όνειρο …όσο μπορούμε …προσωπικά δε θα ήθελα να αποχωριστώ ποτέ τον όρο του ερασιτέχνη...για μένα αυτό θα είναι κατάρα…έχουμε την ευλογία να είμαστε ερασιτέχνες …εραστές της τέχνης ..
Γ.Β.: πες μου δυο λόγια για το « Μπαμπά μη ξαναπεθάνεις Παρασκευή»
ΒΟΥΛΑ: Είναι μια μαύρη κωμωδία …αναφέρεται στην αγάπη των ανθρώπων για το χρήμα ..και τι μπορεί να κάνουν οι άνθρωποι σε αφορμή αυτή την αγάπη …Είναι ένα έργο πολύ απαιτητικό…κάναμε γεμάτους έξι μήνες πρόβες ..κουραστήκαμε…
Γ.Β.: Πως δουλεύετε ένα θεατρικό έργο..;
ΒΟΥΛΑ: ξεκινάμε με το διάβασμά του σε κύκλο…εντοπίζουμε τους χαραχτήρες ..τους αναλύουμε με πολλή κουβέντα…βλέπουμε πως μπορεί ο καθένας να ντυθεί αυτόν τον χαραχτήρα ..για να τον βγάλει προς τα έξω …πολλές φορές συμπεριφερόμαστε μέσα στην ομάδα ανάλογα …ώσπου φτάνουμε μέσα από τις πάμπολλες πρόβες στην πανέμορφη αίσθηση…όπου μιλάμε στην καθημερινότητά μας με ατάκες από το έργο. ( γέλια )
Γ.Β.: πληρώσατε δικαιώματα στους συγγραφείς ..;
ΒΟΥΛΑ: σ΄ ευχαριστώ για την ερώτηση ..τους ψάξαμε ..τους στείλαμε email..Ο κος Αποστόλου μας απάντησε αμέσως θετικά…μας έδωσε τις ευχές του για ό,τι δημιουργικό ..και μας τόνισε πως είναι έτοιμος να βοηθήσει σε ό,τι χρειαστούμε…Τον κο Ρήγα πήγαμε και τον βρήκαμε στο θέατρο …πήραμε κι απ’ αυτόν την ολόθερμη άδεια του…
Γ.Β.:Λεωνίδα τι υποκρίνεσαι εσύ ..;
ΛΕΩΝΙΔΑΣ: εμένα οι κυρίες μου κάνανε απάτη ..το μείον το δικό μου είναι ότι δε θυμάμαι λόγια ποτέ ..μα ποτέ ..μου λένε λοιπόν ..θα σαι ένας πεθαμένος …εντάξει είπα εγώ ..αυτοί δε μιλάνε ..μια χαρά…αλλά μου τη φέρανε ..είμαι μέσα σ’ ένα φέρετρο ..και μιλάω πολύ ρε γαμώτο ..
( γέλια..)..το φέρετρο το φτιάξαμε εμείς …για να με χωράει … μια χαρά είναι εκεί μέσα .
ΒΟΥΛΑ :..όλα τα φτιάχνουμε με τα χεράκια μας …επειδή το έργο αυτό ήταν πολυδάπανο σκηνικά ..αναγκάστηκα να φτιάξω ένα πρόσωπο ..τον αφηγητή…τον «παίζει» η Μαρία...που είναι συνέχεια πάνω στη σκηνή και διευκολύνει τις καταστάσεις σε σχέση με την έλλειψη σκηνικών ..και όχι μόνο...γράψαμε και δικά μας τραγούδια …με στίχους δικούς μου και μουσική του Μιχάλη ..του συζύγου …που τα τραγουδάνε τα παιδιά σε play back…
ΜΑΡΙΑ : το τι υποφέραμε για να τα γράψουμε ..δε θέλεις να το ξέρεις ..τίποτα άλλο δε σου λέω ..!!!
Γ.Β.: ..πως σας δέχτηκε ο κόσμος..;;
ΒΟΥΛΑ: σίγουρα είμαστε μια ευλογημένη ομάδα…σε κάθε έργο είναι όλο και περισσότερος ο κόσμος που χειροκροτεί ..στην « «κλιμακτήριο»..δε ξέραμε πώς να το διαχειριστούμε ώστε να χωρέσουν όλοι μέσα στην αίθουσα …τους ευχαριστούμε… ολόψυχα κι από καρδιάς
Γ.Β.: παίρνετε ένα έργο ..το δουλεύετε έξι τουλάχιστον μήνες και το παρουσιάζετε μια δυο μέρες ..και αυτό ήτανε ,,!!!..Μοιάζετε με κείνους τους ζωγράφους που φτιάχνουνε ένα πίνακα τον παρουσιάζουν μια μέρα στο κοινό και μετά τον καίνε …
ΛΕΩΝΙΔΑΣ: μα αυτό είναι το ωραίο…ρε συ σημασία έχει το πριν ...όλο αυτό που γίνεται μέχρι τη μέρα της παράστασης …εντάξει ..κείνη τη μέρα μετράνε τα γέλια που ακούς από την πλατεία και το χειροκρότημα στο τέλος..
ΒΟΥΛΑ: είμαστε ψωνισμένα άτομα ..με την έννοια ότι δίνουμε το όλο μας σε αυτό που θέλει η ψυχούλα μας …στο ταξίδι ρε παιδί μου …και στο μπάσιμο στο λιμάνι…και μετά πάμε παρακάτω…δε μας αφορούνε οι «δημόσιες σχέσεις» που τις περισσότερες φορές είναι κάλπικες ..κι ούτε η αναγνωρισιμότητα που τις περισσότερες φορές είναι πλανεύτρα…αν δεν έχουμε κάτι να πούμε σιωπούμε ...
Γ.Β. ρε Βούλα νιώθω ότι κουβαλάς δέκα ψυχές …Πως το νιώθεις εσύ αυτό το κουβάλημα;
ΒΟΥΛΑ: Αφήνονται πάνω μου ..μ’ εμπιστεύονται με τρόπο ατόφιο…εκείνο που με βαραίνει ότι κάποιες φορές ζητάω από τα παιδιά μου τούτα δω …γιατί έτσι τα νιώθω…παιδιά μου ...κάτι έξω από τον εαυτό τους…Στο προηγούμενο έργο, που το έγραψα με βάση τα δικά τους τραύματα, που μου τα εξομολογήθηκαν, τα κορίτσια μου θέλησαν να «παίξουν», να παρουσιάσουν τα τραύματα τους πάνω στη σκηνή ενώπιον εξακοσίων ανθρώπων…για μένα αυτό είχε κάτι το μεγαλειώδες…νιώθω κάθε φορά ότι τους οφείλω πολλά πράγματα…
Γ.Β.:..τι παίρνεις από τα «παιδιά σου» , όπως αποκαλείς την ομάδα αυτή των ανθρώπων;
ΒΟΥΛΑ: Ότι μπορεί να πάρει ο καθένας από τις αλήθειες των άλλων ..εγώ είμαι ένας συλλέκτης της αλήθειας τους ..όταν προτείνω στη Νάντια π.χ. να βγάλει πράματα και δε μπορεί …και την αρχίζω στα μπινελίκια ..έτσι για να πάρει μπρος …και τα καταφέρνει στο τέλος …κλαίμε και γελάμε μετά αγκαλιασμένες ..καταλαβαίνεις ..;;..κι αυτή η αγκαλιά δεν αναπληρώνεται με τίποτα φίλε μου …με εξιτάρει να παίρνεις μια πέτρα και να τη στρογγυλεύεις….
Γ.Β. : πέστε μια πέτρα που κουβαλάτε..
ΛΕΩΝΙΔΑΣ: ..ένα χωρισμό..
ΝΑΝΤΙΑ :..κι εγώ ..
ΜΑΡΙΑ:…τον καρκίνο του αδελφού μου..
ΡΕΝΑ:… μόνο μια πέτρα στη χολή έχω …
( γέλια ..αποσυμφόρηση της ατμόσφαιρας..)
Γ.Β.: Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον κόσμο μ’ αυτή τη παράσταση ;
ΒΟΥΛΑ: είμαστε «μικροί» για να θέλουμε να περάσουμε μηνύματα…να γελάσει ο κόσμος θέλουμε…μέσα σ΄ αυτό το μαύρο που ζούμε…να ξεκουραστούμε όλοι μαζί ρε παιδί μου..
Γ.Β ..υπάρχει η αίσθηση στη κοινή γνώμη ..ότι κάποιος που ασχολείται μ’ αυτά ..ψάχνει τα δικά του φωνήεντα να βρει μέσα στις άγνωστες λέξεις της ψυχής του ..ότι αναζητάτε εσείς στη ζωή σας …
ΒΟΥΛΑ :εγώ…προσπαθώ να εκπαιδεύω τον εαυτό μου…αυτό κάνω…
ΡΕΝΑ:..εγώ ..προσπαθώ να πάρω τα καλά από τους χαραχτήρες των άλλων…να ζω τη μέρα που περνάει όσο πιο αληθινά μπορώ…
ΜΑΡΙΑ:..να ζω το σήμερα ρε παιδί μου …την αστραπή μου ..
ΝΑΝΤΙΑ:…εγώ από την άλλη προσπαθώ να ζω το σήμερα ..δε το χω καταφέρει ακόμα…αλλά είναι μεγάλη και επίπονη η προσπάθεια εδώ που τα λέμε..
Γ.Β.: ..Πως νιώθετε μετά το φόνο …θεωρείτε τον εαυτό σας ως πολιτιστικά υποκείμενα de facto αντιφασίστες..;;
ΒΟΥΛΑ: αναμφισβήτητα…γα την αποδοχή της φασιστικής λογικής δεν υπάρχει καμιά , μα καμιά, δικαιολογία…ούτε η κρίση …ούτε η βιούμενη πολιτική πράξη …ούτε τίποτα…και ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία ενός παιδιού για τις ιδέες του και μόνο…
ΛΕΩΝΙΔΑΣ:..ντρέπομαι … για όλους εκείνους που χρειάστηκαν να δούνε αίμα για να ταρακουνηθούνε λίγο …κι αυτό το ταρακούνημα, φοβάμαι, δεν θα είναι σα σεισμός μέσα τους…μακάρι να υπάρξει μια συνειδητή αλλαγή στάσης απέναντι σε κάθε φασιστικό που περικυκλώνει τη ζωή μας.
ΒΟΥΛΑ : να απειλείται ο καθένας κάθε στιγμή ότι θα μείνει χωρίς δουλειά…το να κόβουνε τα φάρμακα της μάνας μου ..είναι φασισμός ..κι αυτός ..εντάξει ..;
Γ.Β.: συμφωνούμε όλοι νομίζω… αλλά να σταματήσουμε εδώ να μαγνητοφωνούμε τις κουβέντες μας …μια ώρα μιλάμε ήδη.. σας εύχομαι να συνεχίσετε να είστε παρέα …να συνεχίσετε να κάνετε τον κόσμο να γελάει …και να συνεχίσετε να υπερασπίζεστε τη διασκέδαση που έχει μέσα της τη δικιά σας αγωγή ψυχής …
ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ….!!!!