Blogs

Τα μέλη του IlioupolisOnline γράφουν για πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά και άλλα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα και τον κόσμο.

Oι αυτοδιοικητικές εκλογές με απλή αναλογική είναι ιστορική δημοκρατική τομή

Oι αυτοδιοικητικές εκλογές με απλή αναλογική είναι ιστορική δημοκρατική τομή

«Η περαιτέρω εδραίωση της Δημοκρατίας, και των δημοκρατικών θεσμών, οι συμμετοχικές διαδικασίες και η αναβάθμιση του λαϊκού παράγοντα, είναι οι βασικές συνιστώσες μιας ευνομούμενης Πολιτείας», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει – αναλύει η βουλευτής Β’Αθήναςτου ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κα. Χαρά Καφαντάρη, στο άρθρο της, για τη Ν.Ε ΣΥ.ΡΙΖ.Α Εύβοιας.

Περισσότερα...

Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία - 6o μέρος

Η επίλυση του προβλήματος που παίρνει διλημματική μορφή, δηλαδή από τη μια πλευρά προτεραιότητα στη βραχυπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη και μεγέθυνση και από την άλλη παράλληλη και αλληλοσυνδεόμενη μακροπρόθεσμη οικονομική και οικολογική ανάπτυξη λαμβάνει τρεις διαστάσεις που πρέπει να συνυπολογιστούν. Η αξιολογική, δηλαδή η υποκατάσταση της αρχής της κεφαλαιακής αποδοτικότητας από την αρχή της κοινωνικής χρησιμότητας (αξία ανταλλαγής από αξία χρήσης). Η πολιτική, δηλαδή η αυτονομία και αυτοδιαχείριση που συνεπάγεται ουσιαστικά και τον εξανθρωπισμό της βιομηχανικής (αλλά και όχι μόνο βιομηχανικής) επιχείρησης και τη δημιουργία μονάδων παραγωγής φιλικών προς το φυσικό, ανθρωπογενές και πολιτισμικό περιβάλλον στις οποίες οι εργαζόμενοι θα έχουν άμεση γνώση και επαφή με το τελικό προϊόν της εργασίας τους και την κατανομή του. Η τεχνική διάσταση, δηλαδή η εξάλειψη των συνθηκών εκείνων που οδηγούν στα φαινόμενα της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης των εργαζομένων από την ίδια τους την εργασία.
Περισσότερα...

Nίκος Πουλαντζάς - 39 χρόνια από τον θάνατό του.

39 χρόνια πέρασαν από εκείνο το πρωί που μάθαμε το θλιβερό μαντάτο ότι ο Νίκος Πουλαντζάς ήταν νεκρός. Από τότε μέχρι σήμερα ο κόσμος άλλαξε και αλλάξαν μαζί του οι καιροί. Ας δούμε, όμως, ορισμένες βασικές θέσεις που διατύπωσε ο Νίκος Πουλαντζάς και που έμειναν ζωντανές στο δημόσιο διάλογο και έτυχαν παραπέρα επεξεργασίας από όσους/ες ακολούθησαν τα δύσβατα μονοπάτια στις "Άνδεις" της πολιτικής και κοινωνικής θεωρίας.

a


O Νίκος Πουλαντζάς απορρίπτοντας την άποψη του απολύτως οικονομικού χαρακτήρα των τάξεων και τον μυθολογικό δυισμό τους, θεωρεί ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί παράγοντες στη συγκυρία επηρεάζουν τη συγκρότηση και δράση των κοινωνικών τάξεων. Οι τάξεις δεν μπορούν να οριστούν ξέχωρα από την πάλη. Έτσι ο Πουλαντζάς απορρίπτει ουσιαστικά μια στενή δομική αντίληψη για τις τάξεις υπέρ μιας πιο ευρείας σχεσιακής δομικής αντίληψης. Οι τάξεις, μόνο κατ’ αρχήν, προσδιορίζονται δομικά, δηλαδή υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη συνείδηση των ατόμων. Στον προσδιορισμό των τάξεων τον κύριο ρόλο τον παίζουν οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτικές ιδεολογικές σχέσεις αποτελούν μέρος αυτών των σχεσιακών δομικών προσδιορισμών. Συνεπώς, τα κριτήρια είναι οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Στα οικονομικά κριτήρια προτείνει το διαχωρισμό των βιομηχανικών χειρωνάκτων «παραγωγικών εργατών» και των «μη παραγωγικών εργατών» με το κριτήριο της παραγωγής υπεραξίας και όχι με το κριτήριο του αν είναι κανείς μισθωτός ή μη.[1] Την εργατική τάξη την αποτελούν αυτοί που παράγουν άμεσα υπεραξία παράγοντας υλικά εμπορεύματα και όχι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, στο εμπόριο και στο κράτος. Οι τελευταίες ομάδες είναι που αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα αυτού του κοινωνικού χώρου που ονομάζει «νέα μικροαστική τάξη». Είναι η τάξη των επαγγελματιών, των τεχνικών και των υπόλοιπων πνευματικά εργαζομένων, που είναι φορείς των κυρίαρχων ιδεολογικών σχέσεων. Οι ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις είναι οι κοινωνικές σχέσεις που διασφαλίζουν την αναπαραγωγή του κυρίαρχου τρόπου εκμετάλλευσης. Στο πολιτικό επίπεδο η διασφάλιση αυτή επιτυγχάνεται μέσω των σχέσεων εποπτείας και εξουσίας στο εσωτερικό των δημοσίων οργανισμών και των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Οι μισθωτοί διευθυντές-διαχειριστές και οι επόπτες βρίσκονται σε σχέση ανταγωνισμού με την εργατική τάξη ακόμα και αν εμπλέκονται στη διαδικασία της άμεσης παραγωγικής εργασίας. Στο ιδεολογικό επίπεδο η διάκριση «χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας» παίζει σημαντικότατο ρόλο στην υποταγή της εργατικής τάξης αποκλείοντάς την από τα «μυστικά» της γνώσης της παραγωγικής εργασίας στο σύνολό της. Αυξάνεται έτσι η εξάρτηση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Αυτοί οι μισθωτοί διευθυντές και επόπτες δεν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης με τη μορφή της κυρίαρχης καπιταλιστικής αλλά είναι συμμέτοχοι στην κυριαρχία πάνω στην εργατική τάξη είτε πολιτικά είτε ιδεολογικά. Μαζί με τους παραδοσιακούς μικροαστούς, όπως οι μικροκαταστηματάρχες και οι παλιοί τεχνίτες, αποτελούν μια ενιαία αλλά ετερογενή μικροαστική τάξη, που χαρακτηρίζεται από τα ιδεολογικά στοιχεία του ατομικιστικού ανταγωνισμού, του ρεφορμισμού και της πίστης σε ένα «ουδέτερο» κράτος, διαιτητή ανάμεσα στα αντιμαχόμενα ταξικά συμφέροντα.[2] Η θέση για την παραγωγική και μη παραγωγική εργασία αντιμετωπίστηκε αρκετά κριτικά από πολλούς.[3] Πρώτον, πολλές, αν όχι οι περισσότερες θέσεις στο πλαίσιο του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας περιλαμβάνουν τόσο παραγωγικές όσο και μη παραγωγικές δραστηριότητες. Δεύτερον, δεν ξεκαθαρίζεται γιατί και πώς αυτή η διάκριση οδηγεί αναγκαστικά σε τόσο θεμελιακές διαφορές συμφερόντων και εμπειριών των εργαζομένων. Ο Καρλ Μαρξ είχε ήδη επισημάνει ότι από τους μη παραγωγικούς εργάτες η υπεραξία αποσπάται με την απλήρωτη εργασία τους που μειώνει το κόστος για τους καπιταλιστές.[4]

Ένα άλλο στοιχείο της συζήτησης που άνοιξε ο Πουλαντζάς στα πλαίσια του μαρξιστικού διαλόγου ήταν (τι άλλο;) το κράτος. Στις ΗΠΑ η συζήτηση διεξαγόταν με ζητούμενο αν το κράτος είναι εκπρόσωπος του λαού και αν λογοδοτεί σε αυτόν (φιλελεύθεροι και πλουραλιστές) ή αν είναι εργαλείο στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης ή ελίτ (ριζοσπάστες, ελιτιστές), στο χώρο της Μαρξιστικής διανόησης, ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής, το ζήτημα αυτό ήταν ήδη λυμένο. Το κράτος ήταν έτσι κι αλλιώς εργαλείο ταξικού ελέγχου και το ζήτημα ήταν πώς το κράτος κυβερνά και πώς ασκείται ο ταξικός έλεγχος. Η παραδοσιακή μαρξιστική αντίληψη θεωρούσε το κράτος καπιταλιστικό απλώς και μόνο γιατί τις περισσότερες θέσεις σε αυτό τις καταλάμβαναν (ειδικά στη Βρετανία) μέλη των ανώτερων αστικών τάξεων και στρωμάτων που είχαν διαπαιδαγωγηθεί στα καλά δημόσια σχολεία και είχαν αποφοιτήσει από τα καλύτερα πανεπιστήμια (Οξφόρδη, Καίμπριτζ στη Βρετανία, Εκόλ Νορμάλ, Κολέζ ντε Φρανς στη Γαλλία) έχοντας ασπαστεί και εργάζονται με ένα κοινό κώδικα και διαθέτουν μια κοινή πολιτική-κοινωνική κουλτούρα για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων τους.[5]

Από τη δική του πλευρά ο Νίκος Πουλαντζάς με την έννοια της «σχετικής αυτονομίας» του κράτους πρότεινε μια πιο «δομική» μέθοδο προσέγγισης του κράτους, που, όπως, θα δούμε γίνεται πιο «σχεσιακή» στην πορεία. Ο Νίκος Πουλαντζάς ορίζει κατ’ αρχήν την εξουσία ως «την ικανότητα μιας κοινωνικής τάξης να πραγματοποιήσει τα ειδικά αντικειμενικά συμφέροντά της». Αναφέρεται στις δομές του πολιτικο-κοινωνικού σχηματισμού στον οποίο κάθε φορά αναφέρεται και ο οποίος χαρακτηρίζεται από την διαρκή ταξική πάλη. Η έννοια της εξουσίας που συνήθως χρησιμοποιείται στην περίπτωση μιας νομιμοποιημένης δύναμης, δηλαδή, εντός ενός πλαισίου ελάχιστης συναίνεσης εκ μέρους των υφισταμένων στη σχέση εξουσίας, ενώ θεωρείται από τον Πουλαντζά χρήσιμη, εν τούτοις σχετίζεται μόνο με τη διάκριση των μορφών της εξουσίας.

Δεν είναι ούτε τα άτομα ούτε τα πολιτικά κόμματα που ορίζουν τον καπιταλιστικό χαρακτήρα του κράτους. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής αποτελείται από τρία βασικά επίπεδα ή υποσυστήματα, δηλαδή το οικονομικό, το πολιτικό και το ιδεολογικό. Τα επίπεδα είναι αλληλεξαρτώμενα αλλά διαθέτουν μια σχετική αυτονομία. Το καπιταλιστικό κράτος παίζει το ρόλο του ρυθμιστή του συστήματος ως συνόλου: προστατεύει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του, διατηρεί την αστική κυριαρχία, τα υγιή επιχειρηματικά κέρδη, και, τέλος, κρατά την εργατική τάξη υπό έλεγχο –αν χρειαστεί δια της βίας αλλά το επιθυμητό είναι δια της ιδεολογίας. Ρυθμίζει την αναπόφευκτη ταξική πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας ώστε αυτή να διεξάγεται εντός ορίων και να ελαχιστοποιούνται οι δυνατότητες εξέγερσης. Στην εποχή της φιλελεύθερης μαζικής δημοκρατίας αυτό δεν επιτυγχάνεται με την άμεση καταπίεση αλλά με τον έμμεσο έλεγχο που προϋποθέτει τη σχετική αυτονόμηση του κράτους από την εξυπηρέτηση των βραχυπρόθεσμων αστικών συμφερόντων, την τήρηση των ενδοαστικών ισορροπιών, την ικανοποίηση ορισμένων αστικών μερίδων εις βάρος άλλων ανάλογα με τη συγκυρία (π.χ. χρηματιστικού κεφαλαίου εναντίον μη παραγωγικών βιομηχανικών). Έτσι το καπιταλιστικό κράτος πατώντας σε τεντωμένο σχοινί διατηρεί την εύθραυστη ισορροπία που αναταράσσεται από τον εκάστοτε συσχετισμό ταξικών δυνάμεων. Αυτή η ισορροπία αντανακλάται στο εσωτερικό του κράτους: κοινοβούλιο, κυβέρνηση, δημόσιος τομέας. Για το λόγο ετούτο σε μια μεταγενέστερη αναδιατύπωση της έννοιας του κράτους ως τόπο άσκησης της εξουσίας θα αναφερθεί σ’ αυτό ως συμπύκνωση των ταξικών συσχετισμών.[6] Όταν η αστική τάξη αισθάνεται πιο ισχυρή επιτίθεται στην εργατική τάξη αρχικά ψηλαφίζοντας το έδαφος και απομονώνοντας τα πιο αδύναμα στρώματα της εργατικής τάξης και αργότερα προωθεί την κατά μέτωπο επίθεση στα συνολικά εργατικά δικαιώματα αφαιρώντας το έδαφος κάτω από τα πόδια της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η κορύφωση αυτής της διατάραξης της ταξικής ισορροπίας.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
[1] Poulantzas Ν. (1975) Classes in Contemporary Capitalism. London, UK: NLB.
[2] Milios J. (2000) “Social classes in classical and Marxist political economy.” American Journal of Economics and Sociology. Vol. 59.No.2. σελ 283-302.
[3] Burris V. (2004) “Class Structure and Political Ideology” στο Levin R. (επιμ.) Enriching the Sociological Imagination: How Radical Sociology Changed the Discipline. Leiden, Holland and Boston, MA: Brill Publishers, σελ. 139-164. [4] Marx K. (1967) Capital, Vol. 1, Ν.Υ.: International Publishers, σελ.300.
[5] Βλ. Aaronwitz S. (1961/1979) The Ruling Class: A Study of British Finance Capital. N.Y.: Greenwood Press. Miliband R. (1969) The State in Capitalist Society, N.Y. Basic Books.
[6] Πουλαντζάς Ν. (1984) Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός. Αθήνα: Εκδ. Θεμέλιο,

Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 5

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε «περιβάλλον»; Πρόκειται για αμφίσημη έννοια. Συχνά μιλάμε για «φυσικό περιβάλλον», δηλαδή για το φυσικό κόσμο που περιβάλλει μια κοινότητα, και για «φύση» εννοώντας τον ευρύτερο φυσικό κόσμο. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, μιλάμε για «οικολογία», «οικολογικό περιβάλλον», «οικοκρίση» κ.ο.κ.

957b33976c279367ee0bed249f723764

Εδώ πρέπει να κάνουμε μια μικρή παρένθεση για να δούμε τι σημαίνει η λέξη «κρίση» για την οποία θα διαβάσουμε πολλά στη συνέχεια. Η λέξη «κρίση» αποτελείται από πολλά σημαινόμενα. Εδώ θα αναφερθούμε σε τέσσερις βασικές κατηγορίες σηματοδοτήσεων που θεωρούμε ότι μπορούν να μας προσφέρουν τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούμε να κινηθούμε για να προχωρήσουμε στην εξέλιξη του θέματός μας.









Κατ’ αρχήν πρέπει να γίνει αναφορά στους «διαδικαστικούς ορισμούς» της κρίσης (Wiener and Kahn, 1962).[1] Καταχωρούμε τους εξής ορισμούς που εντάσσονται στα πλαίσια της πολιτικής επιστήμης.

- Η κρίση είναι συχνά σημείο καμπής σε μίαν αναπτυσσόμενη διαδοχή γεγονότων και πράξεων.

-Η κρίση είναι μία κατάσταση στην οποία απαιτείται υψηλός βαθμός δραστηριοποίησης των συμμετεχόντων.

-Η κρίση απειλεί τους στόχους και τους σκοπούς των συμμετεχόντων.

-Η κρίση ακολουθείται από ένα σημαντικό αποτέλεσμα του οποίου οι συνέπειες μορφοποιούν το μέλλον των συμμετεχόντων.

-Η κρίση αποτελείται από τη σύγκλιση γεγονότων που καταλήγει σε ένα νέο σύνολο γεγονότων.

-Η κρίση παράγει αβεβαιότητες στην εκτίμηση μίας κατάστασης και στο σχηματισμό εναλλακτικών λύσεων για την αντιμετώπισή της.

-Η κρίση μειώνει τον έλεγχο επί των γεγονότων και των αποτελεσμάτων τους.

-Η κρίση εντείνει την πίεση, που συχνά παράγει το στρες και την αγωνία των συμμετεχόντων.

-Η κρίση είναι μία περίπτωση κατά την οποία η πληροφορία που διατίθεται στους συμμετέχοντες είναι, συνήθως, ανεπαρκής.

-Η κρίση αυξάνει τις χρονικές πιέσεις για τους συμμετέχοντες.

-Η κρίση χαρακτηρίζεται από αλλαγές στις σχέσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες.

-Η κρίση αυξάνει τις εντάσεις ανάμεσα στους συμμετέχοντες.



Σε κάποιες από τις θέσεις του «δωδεκάλογου» της «διαδικασιολογικής» θεωρίας για την κρίση συμπίπτουν και οι διαπιστώσεις των Μiller and Iscoe (1963), που προέρχονται από το χώρο των κοινωνιολογικών και ψυχολογικών ερευνών:[2]

-Μία κατάσταση κρίσης είναι μάλλον οξεία παρά χρόνια, αν και η διάρκειά της είναι συνήθως απροσδιόριστη.

-η κρίση καταλήγει συχνά σε συμπεριφορές «παθολογικές», όπως η ανικανότητα και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων.

-η κρίση απειλεί τους στόχους των εμπλεκομένων ατόμων.

-η κρίση είναι σχετική:αυτό που είναι κρίση για κάποιον μπορεί να μην είναι για κάποιον άλλο.

-η κρίση προκαλεί ένταση στον οργανισμό και άγχος.



oikologia





Τέλος, η «ντεσιζιονιστική» θεωρία του C.Barnard (1962) αναφέρεται σε τρεις διαστάσεις της έννοιας «κρίση»:[3]

-αναγνώριση της φύσης του γεγονότος: εξωγενές ή ενδογενές για τους «παραγωγούς αποφάσεων».

-εκτίμηση του χρόνου απόφασης: βραχεία, μέση, μακρά διάρκεια.

-εκτίμηση της σχετικής σημασίας των αξιών για τους συμμετέχοντες: υψηλή ή χαμηλή.



Επίσης και για τον Barnard ισχύει η θέση ότι η κρίση για το ένα μέρος ενδέχεται να μην εκλαμβάνεται ως τέτοια από το άλλο μέρος. Τέλος, δίδεται ιδιαίτερο βάρος στο ερώτημα: «η μονάδα απόφασης προκάλεσε την κρίση ή προκλήθηκε απ’ αυτήν;"



[1] Wiener A.J. and Kahn H., 1962, Crisis and Arms Control, Hudson Institute, Hudson-on-Hudson , New York.

[2] Miller Kent and Iscoe Ira, 1963, «The Concept of Crisis : Current Status and Mental Health Implications» , Human Organization , 22, p.p.195-201.

[3] Barnard Chester, 1962, The Functions of the Executive , Harvard University Press, Cambridge Mass



Θανάσης Τσακίρης




Κρίση - 1994



Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Ερμηνεία: Νανά Μούσχουρη



Κρίση την είπαν τη στιγμή

Σαν εκοιμήθης πλάι μου με χάρη

Την ώρα που ξεχύθηκαν μ’ ορμή

Χίλια πουλιά να σκίσουν το φεγγάρι



Κρίση την είπαν την πηγή

Που πάνε τ’ άστρα να λουστούν το βράδυ

Να πιουν νερό να χτενιστούν στη γη

Και να πλαγιάσουν στης αυλής μου το πηγάδι



Κρίση την είπαν την ορμή

Που φτιάχνει η αγάπη μέσα στο λιβάδι

Κ’ η αναπνοή σου γίνεται στιγμή



Που μ’ ακουμπά τ’ αγέρι του Θεού σαν χάδι



https://youtu.be/0SzdybvxSH0

Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 4

croppedimage645300 Stour Valley in SpringΤο διακύβευμα στην περίπτωση του οικολογικού κινήματος είναι η προστασία του περιβάλλοντος, ως ζήτημα άμεσης προτεραιότητας, από τη μια, και από την άλλη η σχέση του ανθρώπου με τη φύση, ως σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλεπίδρασης.
Περισσότερα...

Ο Δήμαρχος Ηλιούπολης «μας χρωστάει μας παίρνει και το βόδι»!

Τα τέλη καθαριότητας είναι ανταποδοτικά, οι πολίτες πληρώνουν το κόστος του Δήμου για τις υπηρεσίες που απολαμβάνουν.
Εννοείται πως ο Δήμος διαχειρίζεται το κόστος της καθαριότητας κατά το συμφέρον των πολιτών υπακούοντας στον κανόνα «οι καλύτερες υπηρεσίες με το χαμηλότερο κόστος».
Όταν ο Δήμος, ως έχει υποχρέωση, πετυχαίνει μια μείωση του κόστους, δεν είναι λογικό να επιστρέφει στον πολίτη κάποιο ποσόν που του αναλογεί;
Με δεδομένη την «ομολογία» του κ. Δημάρχου πως η εγκατάσταση των υπόγειων κάδων, εκτός των άλλων, ωφέλησε και οικονομικά , δηλαδή μείωσε το κόστος, τι θα επιστραφεί στον πολίτη από αυτή τη μείωση που έγινε για λογαριασμό του;
Θα μειωθούν τα ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας;
Αν δεν συμβαίνει αυτό…., δεν κακοποιείται η έννοια της ανταποδοτικότητας των τελών;

Βέβαια ο κ. Δήμαρχος στο ίδιο κείμενο που ανάρτησε στο προσωπικό του λογαριασμό στο FB/19.9.18 μας πληροφορεί :
«Έτσι ο Δήμος Ηλιούπολης έχει καταφέρει να κρατήσει σε ικανοποιητικά επίπεδα την καθαριότητα στην πόλη παρά την έλλειψη προσωπικού, χωρίς καμία αύξηση δημοτικών ανταποδοτικών τελών για πέντε ολόκληρα χρόνια».

Είναι γενναίο εκ μέρους του κ. Δημάρχου να αναγνωρίζει ότι η καθαριότητα στην Ηλιούπολη είναι σε «ικανοποιητικά» επίπεδα!
Ο κάθε δημότης που έχει και ιδία αντίληψη της κατάστασης, καταλαβαίνει τι εννοεί ο κ. Δήμαρχος!
Με αφορμή, αυτή την ομολογία – παραδοχή του κ. Δημάρχου, έστω και πλαγίως, εγείρονται επί πλέον ερωτήματα για την υποχρέωσή του να επιστρέψει –μειώσει τα ανταποδοτικά τέλη.
Τα ανταποδοτικά δημοτικά τέλη ορίσθηκαν και καλύπτανε την προ κρίσης εποχή . Ήταν υψηλά και καλύπτανε ανάλογα υψηλά κόστη του Δήμου για υψηλού επιπέδου υπηρεσίες καθαριότητας.
Επί Δημαρχίας του κ. Βαλασόπουλου το «προϊόν» καθαριότητα υποβαθμίστηκε ως αποτέλεσμα, μείωσης προσωπικού, μείωσης μισθολογικού κόστους, μείωσης λόγω εισαγωγής νέων τεχνολογιών (ομολογημένη) αλλά και υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών καθαριότητας (ομολογημένη).
Βέβαια, όλα αυτά είναι θέμα για μια άλλη συζήτηση!
-Με δεδομένο αυτό το περιβάλλον και αυτές τις παραμέτρους κόστους:
Γιατί η τιμή του υποβαθμισμένου προϊόντος «καθαριότητα» που απολαμβάνει ο δημότης , συνεχίζει να χρεώνεται με τιμές κόστους προ κρίσης;
-Ποιός «καρπούται» τη διαφορά από την ομολογημένη υποβάθμιση της καθαριότητας;
-Δεν είναι λίγο «σόλοικο» να παρουσιάζεται ως παροχή στους Ηλιουπολίτες η μη αύξηση των ανταποδοτικών τελών επί πενταετία;

Μη μας διαφεύγει πως σε πολλά προϊόντα και υπηρεσίες τα τελευταία χρόνια γνωρίζουμε σημαντικές, είναι η αλήθεια , μειώσεις τιμών.
Ο Δήμος Ηλιούπολης γιατί δεν χαμηλώνει τις τιμές του προϊόντος «καθαριότητα» ως έχει υποχρέωση αλλά αντίθετα συνεχίζει να το «πουλάει» ακριβά;
Τα ερωτήματα που πιθανόν αναδύονται από τα παραπάνω θα είχε ενδιαφέρον να τύχουν απαντήσεων από όλες τις Δημοτικές παρατάξεις και κύρια από αυτήν που θεσμικά είναι επιφορτισμένη με τον ρόλο της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» του Δήμου!

Διοίκηση του Δήμου είναι όλοι και οι οκτώ (8) δημοτικές παρατάξεις και στο δρόμο για τις εκλογές πρέπει να γνωρίζουμε «ποιούς θα αφήσουμε και με ποιόν θα πάμε»!

Αυτααά!!

Γιώργος Μπαλτάς
21.9.2018

Με τις Ευρωεκλογές μπροστά μας, τέτοιοι διαπραγματευτές είμαστε!

Τα μνημόνια μας τα επιβάλλανε.
Μας λένε ότι δεν υπήρχαν οι «δυνατότητες διαπραγμάτευσης».
Υπογράψαμε με τη πλάτη στο τοίχο, στριμωγμένοι από τις αγορές, από μη θεσμικά όργανα !
Με ποιούς δεν διαπραγματευτήκαμε; Ποιοι ήταν αυτοί που δεν δέχθηκαν να μας ακούσουν;
Άτυπα Ευρωπαϊκά όργανα που τα εκπροσωπούσαν οι : Γιούνκερ, Μέρκελ, Σόϊμπλε, Ντάϊσεμπλουμ, Ολι Ρεν και λοιποί όμοιοί τους!
Περισσότερα...

Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 3o μέρος

Collective Identity Hatred Bred in the Bone 1Οι πολιτικές ευκαιρίες είναι αξιόπιστα αλλά όχι υποχρεωτικά επίσημα, μόνιμα ή εθνικής εμβέλειας σινιάλα προς δρώντα πολιτικά ή κοινωνικά υποκείμενα που είτε τα ενθαρρύνουν είτε τα αποθαρρύνουν από τη χρήση των εσωτερικών πόρων για την διαμόρφωση κοινωνικών κινημάτων.
Περισσότερα...

Συζητάμε για τη παιδεία στην Ηλιούπολη!

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου άνοιξαν τα σχολεία. Κάποιες δεκάδες χιλιάδες μόνιμοι εκπαιδευτικοί, συνεπικουρούμενοι από κάπου 16-17.000 αναπληρωτές ξεκινάνε την εκπαιδευτική διαδικασία με τη μαθητιώσα νεολαία .
Αυτοί οι αριθμοί για τη χώρα ολόκληρη. Στην Ηλιούπολη ποιοι είναι οι αντίστοιχοι αριθμοί;
Περισσότερα...

Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 2o μέρος

Όταν μια κατάσταση προκαλεί δυσφορία σε ένα τμήμα ή ομάδα της κοινωνίας και αυτή η δυσφορία υποδηλώνει πως υπάρχει μια αρνητική εκτίμηση των υφιστάμενων σχέσεων ή της συλλογικής ενέργειας που παράγει, συντηρεί ή επιτείνει μια δυσάρεστη κατάσταση τότε είμαστε μπροστά σε ένα «κοινωνικό πρόβλημα».
Περισσότερα...

Η διαφαινόμενη «αχρήστευση» της απλής αναλογικής στους Δήμους

Το καλοκαίρι τελείωσε τα σχολεία θα ανοίξουν σε λίγες ημέρες και όλοι επιστρέφουμε στη κανονικότητα μας. Ο καθένας στη δική του «κανονικότητα»!
Μέσα σ αυτή την ατμόσφαιρα εντάσσεται και η κανονικότητα των τριών εκλογών που θα γίνουν οπωσδήποτε το 2019 κάπου εκεί στο Μάιο ως είναι προγραμματισμένες!
Ευρωεκλογές, Περιφερειακές εκλογές, Αυτοδιοικητικές εκλογές.
Περισσότερα...

Περισσότερα Άρθρα...

  1. Οικολογία, Κοινωνία και Εργασία 1o μέρος
  2. Το Φεστιβάλ Ηλιούπολης πάει θέατρο ...
  3. ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ( ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ)
  4. Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: Οι μοναξιές δεν είναι παντοτινές

Υποκατηγορίες

Life Style

Αφιερώματα και προτάσεις για γεύσεις, ψυχαχωγία και τσάρκες στην πόλη.

Θέσεις και Κριτικές

Επιστολές πολιτών και φορέων για θέματα που αφορούν την πόλη.

Αφιερώματα και Συνεντεύξεις

Αφιερώματα σε πρόσωπα και θέματα που αφορούν την Ηλιούπολη.

Σελίδα 9 από 281

ΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ