ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ( ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ)

Η ελληνική κυβέρνηση επιτέλεσε το ιστορικό της καθήκον. Κατέληξε μέσα από σωστούς διπλωματικούς χειρισμούς σε μια συμφωνία, που καλύπτει πλήρως το εθνικό συμφέρον και την εθνική θέση της χώρας μας.

Στις Πρέσπες υπογράψαμε μια πολύ σημαντική συμφωνία, που κατοχυρώνει όλα αυτά που οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απέτυχαν να υπερασπιστούν ή να συμπεριλάβουν σε μια λύση του Μακεδονικού τα τελευταία 27 χρόνια.

Π. Σκουρλέτης: Η απλή αναλογική υπηρετεί τη μεγαλύτερη διαφάνεια

Με συνέντευξη του στα dikaiologitika.gr ο υπουργός Εσωτερικών επισημαίνει ότι προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η ΚΕΔΕ αποφάσισε να διαθέσει 300.000 ευρώ για να οργανώσει την αντικυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική της

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η ΚΕΔΕ αποφάσισε να διαθέσει 300.000 ευρώ για να οργανώσει την αντικυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική της. Είναι μία απόφαση που δημιουργεί ερωτηματικά. Πιστεύω ότι εξυπηρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες, καθώς και προσωπικές επιδιώξεις της σημερινής της ηγεσίας. Και όλα αυτά με δημόσιο χρήμα.

Ως προς το ερώτημά σας, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει «μέσος όρος» ανάμεσα σε αυτούς που υιοθετούν και υπερασπίζονται την λογική της απλής αναλογικής και αυτούς που την πολεμούν με κάθε μέσο και τρόπο. Μέχρι τώρα η ΚΕΔΕ έχει τοποθετηθεί επισήμως με έναν αλλοπρόσαλλο και αντιφατικό τρόπο. Από τη μία έχει ζητήσει να αποσυρθεί πλήρως το νομοσχέδιο, διότι κατά τη γνώμη της δεν αποτελεί βάση συζήτησης. Από την άλλη, διαπιστώνοντας ότι αυτή η στάση δεν έτυχε της αποδοχής της πλειοψηφίας των δημοτικών συμβουλίων και των αιρετών, καταθέτει αποσπασματικές προτάσεις, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να είναι συγκεκριμένη.

Η συνέντευξη στον Γιάννη Χρηστάκο:

Η πλειοψηφία των δημάρχων και των αιρετών τάσσονται κατά της απλής αναλογικής με βασικό επιχείρημα την ακυβερνησία που υποστηρίζουν ότι θα επιφέρει στο θεσμό καθώς και ότι η κοινωνία δεν είναι ώριμη ακόμη να δεχθεί έναν τέτοιο εκλογικό νόμο. Ποια είναι τα δικά σας βασικά επιχειρήματά για την εφαρμογή της απλής αναλογικής;

Για να λειτουργήσει η απλή αναλογική θέλει «νέα μυαλά». Μια νέα αντίληψη συνεργασίας, σύνθεσης και διαβούλευσης. Κατανοώ ότι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο γι’ αυτούς οι οποίοι είναι προσκολλημένοι σε μονοπαραταξιακές λογικές και βρίσκονται οχυρωμένοι πίσω από πλασματικές πλειοψηφίες, αυτές που τους χάριζε το σημερινό παραμορφωτικό εκλογικό σύστημα. Πιστεύω ότι η εφαρμογή της απλής αναλογικής θα οδηγήσει συνολικά την Αυτοδιοίκηση σε μια νέα εποχή μεγαλύτερης συμμετοχής του κόσμου, θα δημιουργήσει όρους έμπνευσης για νέες τοπικές δυνάμεις - θα είναι, τελικά, προς όφελος των τοπικών κοινωνιών και των πολιτών - μέσα από την εμβάθυνση της δημοκρατίας, τη γνήσια αντιπροσώπευση και την αναζωογόνηση της σχέσης του πολίτη με την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Υπάρχει, όμως, και ένα άλλο στοιχείο το οποίο πρέπει να αναδείξουμε. Η απλή αναλογική υπηρετεί την μεγαλύτερη διαφάνεια στη διαχείριση των τοπικών ζητημάτων, κάτι που αποτελεί απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.

Υπάρχουν κάποια ζητήματα λειτουργίας του θεσμού της Αυτοδιοίκησης όπως οι συμβάσεις των διαγωνισμών και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που οι δήμαρχοι τα επικαλούνται συνέχεια ως μείζον προβλήματα που χρειάζονται άμεση λύση. Ποια είναι η θέση του υπουργείου;

Ζητήματα περιορισμού της γραφειοκρατίας και απλούστευσης των διαδικασιών που χαρακτηρίζουν το ελληνικό δημόσιο από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν από ένα και μόνο νομοσχέδιο. Παρ’ όλα αυτά, η σύσταση του Επόπτη Νομιμότητας είναι ένα αποφασιστικό βήμα, το οποίο συμβάλει στην απλούστευση, επιτάχυνση και μεγαλύτερη αξιοπιστία του ελέγχου νομιμότητας - και όχι σκοπιμότητας - των αποφάσεων των ΟΤΑ Α’ και Β’ Βαθμού. Δίνουμε τη δυνατότητα, μέσα από συγκεκριμένες ρυθμίσεις και διατάξεις, μεγαλύτερης ευελιξίας για την ωρίμανση μελετών και στην εκτέλεση των διαφόρων έργων από τους Δήμους. Παράλληλα, υλοποιούνται προγράμματα απλούστευσης των διαδικασιών εντός των Δήμων και σε σχέση με τις ανάγκες των πολιτών.

Αναφέρομαι στο μεγάλο πρόγραμμα για το οποίο έχει υπογραφεί Προγραμματική Συμφωνία ανάμεσα στο ΥΠΕΣ, την ΚΕΔΕ και την ΕΝΠΕ, χρηματοδοτούμενο από Ευρωπαϊκούς πόρους με φορέα υλοποίησης την ΕΕΤΑΑ, στο πλαίσιο ενός συνολικού προγράμματος ύψους περίπου 30 εκατ. ευρώ. Αποφασιστικής σημασίας είναι και η λειτουργία του Μητρώου Πολιτών, το οποίο διασυνδέεται με ολοένα και περισσότερες βάσεις δεδομένων. Όλα αυτά συντείνουν στην πάταξη της γραφειοκρατίας. Συνολικά η κυβέρνηση είναι έτοιμη να υιοθετήσει οποιαδήποτε πρόταση εξασφαλίζει την επιτάχυνση των διαδικασιών, στο πλαίσιο πάντοτε του σεβασμού της νομιμότητας και της διασφάλισης των όρων χρηστής διαχείρισης του δημόσιου χρήματος.

Είναι γνωστό ότι από το 2019 η σχέση προσλήψεων – αποχωρήσεων μεταπίπτει στο 1 προς 1. Αυτό μας δίνει νέες δυνατότητες. Στο πλαίσιο αυτού του γενικού κανόνα σκοπεύουμε να ζητήσουμε από το Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης, που έχει τη σχετική ευθύνη, να καλύψουμε κατά προτεραιότητα τους Δήμους με εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, μηχανικούς, οικονομολόγους, οι οποίοι είναι απαραίτητοι για την προώθηση των διαφόρων έργων αλλά και για την αξιοποίηση των σημερινών χρηματοδοτικών εργαλείων που προσφέρουν νέες δυνατότητες.

Στο σημείο αυτό θα ήθελαν να σας υπενθυμίσω – και ως δείγμα γραφής αυτής της Κυβέρνησης - τον μεγάλο διαγωνισμό για την πρόσληψη περίπου 9.000 μόνιμων εργαζομένων στις υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων, ο οποίος συμπληρώνεται σύντομα με τη διενέργεια ενός δεύτερου, για 757 εργαζόμενους, στη βάση αιτημάτων των Δήμων που δεν πρόλαβαν τις προθεσμίες για να υπαχθούν στον πρώτο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Θέσαμε τέρμα σε μια διαρκή «πολιτική ομηρία» χιλιάδων εργαζομένων, δημιουργήσαμε μόνιμες θέσεις, θωρακίσαμε τους Δήμους με μέσα για να μην εξαναγκαστούν στη χρήση ιδιωτικών εταιριών σε έναν ευαίσθητο τομέα. Ένα άλλο κεφάλαιο είναι οι συμβασιούχοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα που απασχολούνται εδώ και πάρα πολλά χρόνια στις ίδιες θέσεις. Κάθε περίπτωση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Η δέσμευση της Κυβέρνησης και της κ. Γεροβασίλη και η δική μου, είναι να μπορέσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το χρόνιο πρόβλημα διασφαλίζοντας τα εργασιακά δικαιώματα των ήδη εργαζομένων.

Τι θα αλλάξει στην καθημερινότητα του πολίτη με την εφαρμογή του Κλεισθένη;

Ο ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ 1 αποτελεί το πρώτο βήμα μιας νέας μεταρρυθμιστικής πορείας η οποία εκ των πραγμάτων περνά από την καθημερινότητα, έστω και αν δεν είναι άμεση η σύνδεση. Δεν προωθούμε μόνο το θέμα της απλής αναλογικής. Είναι η κατηγοριοποίηση των Δήμων, η σύσταση του Επόπτη Νομιμότητας, η ενίσχυση των τοπικών κοινοτήτων, η δυνατότητα σύναψης Προγραμματικών Συμβάσεων για εξασφάλιση επιστημονικού προσωπικού και την ωρίμανση μελετών, ο νέος τρόπος διαμόρφωσης των δημοτικών τελών, άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα βήματα που αποτελούν όπως είπαμε, τα πρώτα βήματα μιας νέας μεταρρυθμιστικής περιόδου. Η οποία, για να ολοκληρωθεί, προϋποθέτει τη συνταγματική μεταρρύθμιση. Στόχος μας είναι πάντοτε μια ισχυρή Αυτοδιοίκηση, με πόρους και αρμοδιότητες στην υπηρεσία των πολιτών.

Ποιες είναι οι εξελίξεις σε σχέση με την κατάτμηση της εκλογικής περιφέρειας Α’ Αθηνών;

Η τεράστια περιφέρεια της Β΄Αθήνας θα «σπάσει» στα τρία, ενώ θα γίνει κατάτμηση και της Περιφέρειας Αττικής. Η διάταξη εντάσσεται στο ΚΛΕΙΣΘΕΝΗΣ 1 και σύντομα θα βρίσκεται στη Βουλή. Εφόσον έχει καταγραφεί καταρχήν η σύμφωνη γνώμη των περισσότερων κοινοβουλευτικών κομμάτων στη συγκεκριμένη διάταξη, ανεξάρτητα εάν τη συνδέουν και με άλλες παρεμβάσεις, θα πρέπει να τύχει ευρύτερης αποδοχής.

Εσείς τι περιμένετε για να βάλετε γραβάτα σε κάποια πολιτική σας εμφάνιση;

Νομίζω ότι το κύριο δεν είναι το dress code. Εκείνο το οποίο θεωρώ ότι μας απασχολεί όλους είναι το να μπορέσουμε να βελτιώνουμε τους όρους ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών μας σε αυτή την μικρή χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

dikaiologitika.gr/left.gr/27.6.2018

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙΑ ΛΕΓΑΜΕ: "ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ"

του Γιώργου Βεργόπουλου

Με την υπογραφή της συμφωνίας για την ονομασία της πΓΔΜ και με την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια διαμορφώνεται το βασικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διεξαχθούν οι πολιτικές και εκλογικές αναμετρήσεις της προσεχούς περιόδου.

Ο πολωτικός χαρακτήρας που θα προσλάβουν οι αναμετρήσεις αυτές είναι προφανής. Αλλά για πρώτη φορά από το 1974, αυτή η πόλωση δεν θα αφορά κυρίως επιλογές για την οικονομική πολιτική και τη διανομή του εισοδήματος ή κυρίως επιλογές για την λειτουργία και την ποιότητα των θεσμών και της Δημοκρατίας μας, Θα αφορά τα πάντα. Το διακύβευμα του 2019 θα είναι ταυτόχρονα η σύγκρουση του νεοφιλελευθερισμού με το κοινωνικό κράτος, του ακροδεξιού φανατισμού με το δημοκρατικό πνεύμα, του τυχοδιωκτικού εθνικισμού με την υπευθυνότητα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, του βαθύτατου συντηρητισμού με τον εκσυγχρονισμό των θεσμών και τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας μας.

Έχουν υπάρξει τα τελευταία 40 χρόνια κι άλλες εκλογικές αναμετρήσεις όπου το διακύβευμα ήταν σημαντικό, με εξέχουσες αυτές του 2015 και επίσης αυτήν του 1981. Ποτέ όμως δεν ήταν τόσο συνολική η αντιπαράθεση στρατηγικών και πολιτικών.

Ιδιαίτερα μετά την ακροδεξιά μετατόπιση της ΝΔ και την τυχοδιωκτική στάση της στο θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ, η διαχωριστική γραμμή των δυο στρατοπέδων δεν είναι καν η ιστορική διχοτομία Δεξιάς Αριστεράς. Η διαχωριστική γραμμή αντικειμενικά έχει μετατοπιστεί κι αυτή. Από τη μια πλευρά είναι η Αριστερά αλλά και κάθε πολίτης που πιστεύει σε μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή, ουσιαστικά δημοκρατική Ελλάδα. Ας τον πούμε προοδευτικό, δημοκρατικό, δεν έχει σημασία. Από την άλλη πλευρά η ηγεμονία των απόψεων έχει περάσει σε ένα μίγμα νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς που θυμίζει τον Ούγγρο Ορμπάν και τους συμμάχους του στην ανατολική Ευρώπη. Με όρους ελληνικής ιστορίας, σε ένα μίγμα απόψεων που θυμίζει ανατριχιαστικά την μετεμφυλιακή περίοδο. Προφανώς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάθε πολίτης ή και κάθε δύναμη που διαφωνεί με τη συμφωνία ανήκει στην ακροδεξιά. Το προοδευτικό στρατόπεδο δεν επιδιώκει το διχασμό των Ελλήνων αλλά τον ειλικρινή και νηφάλιο διάλογο για να βρεθεί ο ευρύτερος δυνατός κοινός τόπος.

Όλα αυτά μάλλον είναι γνωστά. Το ερώτημα που κατά τη γνώμη μου πρέπει να απασχολήσει άμεσα την Αριστερά δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ (ας μου συγχωρηθεί η απλούστευση αλλά τέτοιες ώρες δεν επιτρέπονται υπεκφυγές) είναι με ποιούς όρους θα δώσει νικηφόρα την μάχη που είναι μπροστά. Πως δηλαδή θα αποτυπωθεί με ταχύτατους όρους στην κοινωνία και στην πολιτική η συγκρότηση του αριστερού – προοδευτικού – δημοκρατικού στρατοπέδου. Που κορμό έχει τους πολίτες που ήδη ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015 και φυσιολογικά μερικοί από αυτούς ένιωσαν απογοητευμένοι από τις δυσκολίες και τους αναγκαίους συμβιβασμούς της περιόδου μέχρι την έξοδο από τα μνημόνια. Αλλά επίσης ένιωσαν απογοητευμένοι από την οργανωτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να τους «βάλει στο πολιτικό παιχνίδι», να τους δώσει δυνατότητα πολιτικής δραστηριοποίησης. Η συγκυρία της διπλής επιτυχίας, στην εξωτερική πολιτική και στην έξοδο από τα μνημόνια, είναι η συγκυρία για να αναταχθεί η σχέση κοινωνικού και πολιτικού ΣΥΡΙΖΑ. Να γεφυρωθεί το μεγάλο στρατηγικό πρόταγμα που υλοποιούμε με τα πολιτικά και οργανωτικά μέσα, τρόπους, διαδικασίες, που διαθέτουμε.

Πλάι στην μεγάλη αυτή παρακαταθήκη του νικηφόρου λαϊκού ρεύματος του 2015, να κληθεί να συστρατευτεί και κάθε άλλος πολίτης ο οποίος αντιλαμβάνεται και συμφωνεί με τους στρατηγικούς στόχους για τη χώρα που ξεκάθαρα πια ξεδιπλώνει το πρόγραμμα και το έργο της κυβέρνησης. Ιδιαίτερα στη συγκυρία της μεγάλης σύγκρουσης με την ακροδεξιά πατριδοκαπηλεία, η συγκρότηση ευρύτερων συσπειρώσεων σε ένα Μέτωπο υπευθυνότητας και προοδευτικού πατριωτισμού γίνεται απολύτως επίκαιρη. Ελπίζω ότι τέτοιες πρωτοβουλίες βρίσκονται ήδη στα σκαριά.

Η ιδεολογική οπισθοχώρηση της ΝΔ (και δυστυχώς η συστράτευση του ΠΑΣΟΚογενούς τμήματος του ΚΙΝΑΛ) προς συντηρητικά ιδεολογήματα 70 ή και 100 χρόνια παλιά γεννά στην ελληνική κοινωνία τον φόβο, όπως ακριβώς η συμφωνία με την πΓΔΜ και η έξοδος από τα μνημόνια την ελπίδα. Ελπίδα που θα δυναμώσει όσο ταχύτερα αποτυπωθούν στην πράξη τα πολλαπλά οφέλη για την Ελλάδα από τις δυο επιτυχίες ξεχωριστά. Το στρατόπεδο της ελπίδας έχει σχέδιο, πρόγραμμα, ιδέες και δίνει αγώνες. Αξίζει και μπορεί να νικήσει, με πλειοψηφική ανοιχτή λαϊκή συσπείρωση ανάλογη με αυτήν που υπήρξε σε άλλες σημαντικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας.

ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ/21.6.2018

Στην εποχή μας, ο αγώνας για την επαναπολιτικοποίηση της δημοκρατίας είναι κεντρικός

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

* Έχετε εκφράσει συχνά την άποψη ότι ο ρόλος του διανοουμένου σήμερα είναι να ξαναγυρίσει στον αρχικό και κλασικό του ρόλο ως εκπροσώπου αυτού που ονομάστηκε "ριζοσπαστικός Διαφωτισμός", ως αντιπροσώπου δηλαδή της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλήθειας ως παρρησίας. Σ' αυτή την κατεύθυνση θα προχωρήσει το Ινστιτούτο Ν. Πουλαντζάς, του οποίου εδώ και μερικές ημέρες αναλάβατε τα ηνία; Ποιες είναι οι προτεραιότητες;

Ο ρόλος του δημόσιου διανοούμενου ήταν και παραμένει κεντρικός για την Αριστερά. Οι μεγάλοι διανοούμενοι του 20ού αιώνα, ο Ράσελ, ο Καμύ, ο Όργουελ, ο Σαρτρ, ο Τσόμσκι ή ο Χομπσμπάουμ έλεγαν την «αλήθεια στην εξουσία» και έδιναν φωνή σ' αυτούς που δεν ακούγονται. Σήμερα ξέρουμε ότι η σχέση γνώσης και εξουσίας είναι στενή, ότι η εξουσία δημιουργεί γνώση και η γνώση αναπαράγει την εξουσία. Όπως λέει ο Μισέλ Φουκό, κριτική είναι η «τέχνη της αντίστασης» προς τον τρόπο που μας κυβερνούν και μας ελέγχουν. Ο παρρησιαστής, ο συνεχιστής του ριζοσπαστικού Διαφωτισμού, δεν είναι ένας ουδέτερος νομοθέτης που στέκεται πάνω από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Είναι εμπόλεμος. Η θεωρία είναι όπλο για την αλλαγή της πραγματικότητας.

Σ’ αυτή τη γραμμή, σε μια αλήθεια - όπλο, ήταν στρατευμένος ο Νίκος Πουλαντζάς και το Ινστιτούτο με το όνομά του. Η μακρά ιστορία και ιστορική σπουδαιότητα του Ινστιτούτου αποτελεί βαριά παρακαταθήκη για το νέο Διοικητικό Συμβούλιο και εμένα προσωπικά. Η τιμή και η ευθύνη είναι τεράστια, η συγκυρία δύσκολη. Η δουλειά του Ινστιτούτου είναι σημαντική για την όλη Αριστερά. Έχω ξαναπεί ότι οι προοδευτικές δυνάμεις στον κόσμο παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα με τεράστιο ενδιαφέρον. Σε αυτή την προσπάθεια η στήριξη του κόμματος προς τα όργανα και τους εργαζομένους, τα παλιά και τα νέα μέλη του Ινστιτούτου, είναι σημαντική. Μας δίνει την εμπιστοσύνη και τη δυναμική για να ξαναρχίσουμε πιάνοντας το νήμα εκεί που το άφησαν οι προηγούμενοι πρόεδροι και διευθυντές - ο Αριστείδης Μπαλτάς, η Ντίνα Βαΐου, η Αθηνά Αθανασίου, ο Χάρης Γολέμης.

Με πυξίδα αυτήν την παρακαταθήκη, το Ινστιτούτο οφείλει να συμβάλει με το έργο του στη συστηματική ανάπτυξη του θεωρητικού προβληματισμού, του διαλόγου μεταξύ του μαρξισμού και των ριζοσπαστικών θεωρητικών, πνευματικών και πολιτικών ρευμάτων της εποχής μας και στην ανάλυση συγκεκριμένων προβλημάτων και πολιτικών που προκύπτουν από την τρέχουσα συγκυρία.

Ο αγώνας για την ιδεολογική ηγεμονία

* Πώς θα υλοποιηθούν αυτά;

Υπάρχουν πολλές σκέψεις και οι πρώτες αποφάσεις πάρθηκαν ήδη. Κατ' αρχάς θα συνεχίσουμε όλες τις πετυχημένες εκδηλώσεις μας. Ταυτόχρονα θα ξεκινήσουμε σειρές σεμιναρίων, διαλέξεων και στρογγυλών τραπεζών σε θέματα θεωρίας και επικαιρότητας για το γενικό κοινό και τα κομματικά στελέχη· θα κάνουμε στοχευμένες έρευνες και μελέτες κινητοποιώντας το τεράστιο επιστημονικό δυναμικό των συνεργατών βουλευτών και υπουργών - που θα μπορούν να καταλήγουν σε policy papers· θα μεταφράσουμε και θα διακινήσουμε κείμενα τεκμηρίωσης από ανάλογα ινστιτούτα και ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού· θα ξανακτίσουμε την ιστοσελίδα και θα την κάνουμε διαδραστική· θα δημιουργήσουμε ένα κόμβο συνάντησης και συνεργασίας κοινωνικών κινημάτων, ΜΚΟ και οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών· θα δημοσιεύσουμε κείμενα θεωρίας και εφαρμοσμένης πολιτικής· θα αρχίσουμε τον προγραμματισμό ενός Πανεπιστημίου των Πλατειών. Με μια λέξη, ξαναμπαίνουμε συνολικά και σε κάθε χώρο στον αγώνα για την ιδεολογική ηγεμονία. Οι ιδέες είναι πολλές, η προτεραιοποίηση, ο επαγγελματισμός και η αποτελεσματικότητα θα τις κάνει εφικτές.

* Σε μια περίοδο έντασης της ιδεολογικής σύγκρουσης, ποιος ο ρόλος του Ινστιτούτου Πουλαντζάς;

Να πούμε κατ’ αρχάς ότι η περιβόητη «σύγκλιση» Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς, ο «τρίτος δρόμος» του Μπλερ και του Σημίτη, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Δυσκολεύομαι να δω «σύγκλιση» την εποχή του Τραμπ, του Brexit, του Όρμπαν, της Λέγκας του Βορρά ή του Ερντογάν. Και στα καθ' ημάς άλλωστε είναι εμφανής νομίζω η δεξιά και νεοφιλελεύθερη επίθεση που προσπαθεί να αλλάξει τον συσχετισμό δύναμης στο επίπεδο της παραγωγής και διάδοσης ιδεών. Η συζήτηση για το «Μακεδονικό» ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, η στιγμή που συνειδητοποίησαν πολλοί στη φιλελεύθερη Δεξιά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Αν δει κανείς την πληθώρα συνεδρίων, επιμορφώσεων, ημερίδων από ινστιτούτα, ερευνητικά κέντρα κ.λπ. -κάποιων με επίφαση ακαδημαϊκότητας- τα τελευταία 3-4 χρόνια στην Ελλάδα, βλέπουμε ότι η Δεξιά έχει βάλει την παραγωγή λόγου και στελεχών στην πρώτη γραμμή. Την ώρα επομένως που ο βιοπολιτικός έλεγχος προσπαθεί να πειθαρχήσει και να ρυθμίσει συμπεριφορές και νοοτροπίες, η σχετική σιωπή των προοδευτικών διανοούμενων, από τη άλλη πλευρά, πρέπει να αντικατασταθεί από την παραγωγή θεωριών, λόγων και πολιτικών που υπηρετούν την ανθρώπινη χειραφέτηση. Εκεί έγκειται και ο ρόλος του Ινστιτούτου Πουλαντζά. Πρέπει να θέσει εκ νέου σε λειτουργία τη θεωρητική πυξίδα της Αριστεράς, τη γνωσιακή της πληρότητα και τον ιδεολογικό πλουραλισμό της. Στην παρούσα συγκυρία είναι πιο κρίσιμο από ποτέ.

* Διαπιστώθηκε η ανάγκη αναβάθμισης της παρέμβασης του Ινστιτούτου με στόχο την υπεράσπιση της εναλλακτικής αριστερής πολιτικής και των αρχών της, τόσο στον δημόσιο διάλογο όσο και σε επίπεδο μελετών, έρευνας, τεκμηρίωσης και επιμόρφωσης των στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Γιατί καθυστέρησε τόσο;

Υπήρξαν κάποια προβλήματα στη λειτουργία του Ινστιτούτου την τελευταία περίοδο που οδήγησαν σε σχετική αδράνεια. Να προσθέσω ότι, παρά τη λήξη της θητείας του Δ.Σ. το 2017, το εξαιρετικό επιστημονικό προσωπικό συνέχισε τη δουλειά του σε δύσκολες συνθήκες και διατήρησε τη συνέχεια και την παράδοση του ΙΝΠ με επιτυχία. Όλα αυτά είναι πίσω μας. Το νέο Δ.Σ. συνδυάζει μερικούς από τους πιο σημαντικούς και έμπειρους αριστερούς διανοούμενους με αρκετούς νεότερους συντρόφους και συντρόφισσες.

Χρειαζόμαστε νέες ιδέες, νέες πρακτικές, νέες τεχνολογίες. Θέλουμε να ακουμπήσουμε τις νέες γενιές, να προετοιμάσουμε την αλλαγή φρουράς που χρειαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα. Έχουμε εξαιρετικούς νέους επιστήμονες και ερευνητές και πρέπει να τους κινητοποιήσουμε για την ανανέωση της σκέψης και της πράξης μας. Χρειάζεται κέφι, διάθεση για δουλειά, μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Και μεγαλύτερη συλλογικότητα.

Έγραψα βιβλία με συντρόφους, έφτιαξα δύο νομικές σχολές και ένα ινστιτούτο μαζί με φίλους. Η συλλογική δουλειά είναι πιο αποτελεσματική και πιο διασκεδαστική, πιο fun αν θέλετε. Είμαι λοιπόν εξαιρετικά ευτυχής που θα συνεργαστώ με τους δύο εξαιρετικούς διευθυντές, τη Δανάη Κολτσίδα και τον Μιχάλη Μπαρτσίδη. Είμαστε όλοι αποφασισμένοι να γυρίσουμε πίσω, στις καταστατικές αξίες της Αριστεράς, για να φανταστούμε και να προγραμματίσουμε το μέλλον της. Κάθε μέρα που ξημερώνει έχει νέες και απρόβλεπτες προκλήσεις. Πρέπει να αναδιαμορφώσουμε κόμμα, κίνημα και κράτος. Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός, οι υποχρεώσεις μεγάλες. Η αξιολόγησή μας θα είναι συνεχής.

Το στοίχημα της επόμενης περιόδου

* Η αλλαγή σελίδας στο Ινστιτούτο θεωρείτε θα έχει αντίκτυπο και στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ;

Το ελπίζω. Κοιτάξτε, η Αριστερά είναι η σκέψη στην πράξη. Πράξη χωρίς θεωρία, χωρίς ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και του συσχετισμού δύναμης καταλήγει σε βολονταρισμό και πολιτικές ήττες. Θεωρία χωρίς πράξη αποτελεί το καταφύγιο του εστέτ που δεν βρομίζει τα χέρια του με τους συμβιβασμούς της διακυβέρνησης. Η συστοίχιση την εκλογικής με την ιδεολογική αποδοχή είναι το στοίχημα της επόμενης περιόδου.

Πρέπει λοιπόν να σκεφτούμε, να συζητήσουμε, να αναπτύξουμε και να διαδώσουμε τις θεωρητικές και ιδεολογικές θέσεις της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Και πρέπει να το κάνουμε μαζί με το κόμμα και μάλιστα με κόμμα που είναι στην κυβέρνηση, κάτι που έχει θετικές και αρνητικές επιδράσεις. Θετικές γιατί μαθαίνουμε από την εμπειρία της πρώτης φοράς Αριστερά. Μαθαίνουμε πώς λειτουργεί το κράτος, πως κυβέρνηση και εξουσία είναι διαφορετικές και πολλές φορές ανταγωνιστικές οντότητες. Οφείλουμε να μελετήσουμε, να γενικεύσουμε, να θεωρητικοποιήσουμε την κυβερνητική εμπειρία. Αρνητικές γιατί πολλοί σύντροφοι και φίλοι αντιδρούν στον κυβερνητισμό, αρνούνται την αριστερή κυβερνησιμότητα, αντιμετωπίζουν το εγχείρημα από απόσταση, με αμηχανία, με αφωνία. Ρόλος μας λοιπόν να ξεκινήσουμε ξανά, να δημιουργήσουμε συνθήκες διαλόγου, να κινητοποιήσουμε την προοδευτική διανόηση και κοινωνική επιστήμη, να προωθήσουμε μια ανανεωμένη κριτική ματιά και ανάλυση των συνθηκών της ελληνικής κοινωνίας.

Η ανάπτυξη του ιδεολογικού, θεωρητικού και πολιτικού λόγου της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι κεντρική μας ευθύνη. Ταυτόχρονα συμβάλλουμε στην πολιτική επιμόρφωση και εκπαίδευση των μελών, των στελεχών, των βουλευτών/τριών, της νεολαίας και των φίλων του κόμματος. Δημιουργούμε ένα Κολλέγιο Στελεχών που αποσκοπεί αφενός στην επιστημονική και την ιδεολογική τους υποστήριξη, αφετέρου στην προετοιμασία τους για συμμετοχή στις κομματικές, τις κυβερνητικές και τις δημόσιες δραστηριότητες.

* Έχει τελειώσει η "αριστερή μελαγχολία" του 2015;

Δεν νομίζω πως έχει τελειώσει. Μια «γλυκιά» μελαγχολία είναι χαρακτηριστικό του αριστερού, συνηθισμένου στις ανοίκειες και άδικες επιθέσεις, τις θεωρητικές αποτυχίες, τις πολιτικές ήττες. Τα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου έπεσαν κυρίως στο κεφάλι της ανανεωτικής Αριστεράς που πρώτη είχε καταγγείλει τις παραβιάσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Πέρασε λοιπόν η Αριστερά μια περίοδο εσωστρέφειας, ανάλυσης της ήττας, προσπάθειας ανασύνταξης. Στράφηκε σε θέματα δικαιωμάτων, σε τοπικές και κινηματικές πρωτοβουλίες, εγκατάλειψε τη μεγάλη θεωρία. Υπήρξαν βέβαια τα κινήματα εναντίον της παγκοσμιοποίησης, τα social forum που εκπαίδευσαν μια νέα γενιά στελεχών στις αντιστάσεις και την αλληλεγγύη. Η μεγάλη αλλαγή έγινε το 2011 με τις καταλήψεις των πλατειών, τα πολύμορφα κινήματα κατά των Μνημονίων, την ανάδειξη της άμεσης δημοκρατίας που έφερε κοντά την Αριστερά με άλλες μορφές πολιτικής δράσης.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που θεμελιώθηκε στις πλατείες, έβαλε στους αριστερούς και στις αριστερές ένα σαφές δίλημμα: Θα συμμετάσχουν στο πρώτο πείραμα αριστερής διακυβέρνησης στην Ευρώπη, με τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις του, με την υποχρεωτική στροφή σε κάποιο πραγματισμό που απαιτεί ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων, ή θα κρατήσουν τα χέρια τους καθαρά, τις «ψυχές τους όμορφες», όπως λέει ο Χέγκελ, πιστοί στο αλάθητο των απόψεών τους και στις συνεχείς αποτυχίες και τις ήττες; Εμείς παραμένουμε μελαγχολικοί, αλλά και μαχητικά αισιόδοξοι.

* Η ζωή του πανεπιστημιακού έγινε μοναχική, διανοητικά απομονωμένη, υπό αυστηρό έλεγχο και αξιολόγηση για να συμμορφώνεται με χρηματοδοτικές προτεραιότητες και ιδεολογικές απαιτήσεις, έχετε πει σε προηγούμενη συνέντευξή μας. Πώς σκοπεύει να παρέμβει σ' αυτό το κομβικό ζήτημα ένα ινστιτούτο όπως το Πουλαντζάς;

Οι αριστεροί διανοούμενοι ήταν και είναι πάντα στον αγώνα για τη διαμόρφωση της θεωρίας, την ιδεολογική ηγεμονία και την πολιτική πρωτοπορία. Το Ινστιτούτο ξεκινάει και πάλι τη συμμετοχή του στον αγώνα για όλα αυτά τα μέτωπα και θα προσπαθήσει να συνεισφέρει στον παγκόσμιο διάλογο για τη δημιουργία της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Σχεδιάζουμε σειρά εκδηλώσεων με συζητήσεις, σεμινάρια, ερευνητικά προγράμματα και μελέτες, αλλά και με πολιτιστικές δράσεις που θα εστιάσουν στην αριστερή αισθητική.

Αλλά επειδή με ρωτήσατε για τους πανεπιστημιακούς. Έχει σημασία να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το «νεοφιλελεύθερο» παράδειγμα του τι σημαίνει πανεπιστημιακός που βλέπουμε κυρίως στο εξωτερικό, αλλά δυστυχώς και στην Ελλάδα. Πρέπει δηλαδή να αμφισβητήσουμε ακαδημαϊκά μοντέλα που μετρούν την ικανότητα του πανεπιστημιακού ανάλογα με το πόσα χρήματα μπορεί να φέρει ή πόσα χτυπήματα στο google έχει και όχι ανάλογα με την ποιότητα του έργου του και της διδασκαλίας του. Και για να επιμείνω λίγο στο τελευταίο, επειδή ως πανεπιστημιακός το νιώθω στο πετσί μου: αν δεν βάλουμε στην ίδια ζυγαριά το ερευνητικό έργο μας με το τι και πώς μαθαίνουμε στα παιδιά -γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε δάσκαλοι-, τότε φοβάμαι πως θα είμαστε εμείς οι προοδευτικοί, οι αριστεροί, εξίσου υπεύθυνοι για την απαξίωση της ουμανιστικής παιδείας με τους νεοφιλελεύθερους που κατηγορούμε.

* Το αριστερό κίνημα, διεθνώς, φαίνεται αποκομμένο από τις θεωρητικές απαρχές. Μοιάζει αμήχανο και σε αρκετές περιπτώσεις άφωνο. Πού το αποδίδετε;

Δεν είναι απολύτως σωστό αυτό. Μετά την περίοδο της «μεταμοντέρνας συνθήκης» και της αποστροφής από τα μεγάλα αφηγήματα, η θεωρία άρχισε να επιστρέφει, αρχικά δειλά. Οι συνθήκες πολιτικής ήττας συνεισέφεραν στην υποχώρηση του δογματικού μαρξισμού που είχε αποτύχει θεωρητικά και πολιτικά και στη στροφή της ριζοσπαστικής σκέψης σε σχολές όπως η ψυχανάλυση, η φεμινιστική και μετααποικιοκρατική θεωρία, η ριζοσπαστική πολιτική φιλοσοφία και η φαινομενολογία. Είχαμε μια νέα έμφαση στο έμφυλο υποκείμενο, στα συναισθήματα και στο σώμα, στη σεξουαλικότητα, τη διυποκειμενικότητα, τη σχέση ηθικής και αισθητικής. Η κριτική θεωρία έβαλε την ιδεολογία, τη φαντασιακή τάξη και τη συγκρότηση του υποκειμένου στο κέντρο. Έμαθε από τα κινήματα και τους έδωσε θεωρητική ραχοκοκαλιά.

Η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι έτοιμος να πάρει την εξουσία και οι πολλαπλές εκλογικές νίκες του συνέδεσαν αυτές τις πρωτοβουλίες με πιο κλασικές ταξικές θέσεις και με τον κεντρικό πολιτικό αγώνα. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ: να ενώνει το ταξικό με το κινηματικό, τις τοπικές πρωτοβουλίες με την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας.

Δουλειά των διανοουμένων είναι να αναλύσουμε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας, να μάθουμε από την κυβερνητική εμπειρία, να κεφαλαιοποιήσουμε στη θεωρία ό,τι πετύχαμε στην πράξη. Μας παρακολουθεί η παγκόσμια Αριστερά και αυτό κάνει την ευθύνη μας και τη δουλειά του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς ακόμη σημαντικότερη.

* Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ, τα εργαλεία της μαρξιστικής θεωρίας είναι επαρκή για να αντιμετωπιστούν τα προτάγματα και τα διακυβεύματα που θέτει η εποχή μας;

Όσο υπάρχει καπιταλισμός, ο Μαρξ και η μαρξιστική θεωρία θα είναι πάντα επίκαιροι. Όχι φυσικά με τον ίδιο τρόπο όπως παλιά. Σημασία δεν έχει τι είπε ο Μαρξ τον 19ο αιώνα αλλά τι θα έλεγε αν ήταν μεταξύ μας σήμερα. Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε πιστοί στον Μαρξ, το ιστορικό πλαίσιο έχει μεγάλη σημασία. Πάντως νομίζω ότι όλοι, ακόμη και οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του Μαρξ, θα παραδέχονταν πως λόγω της κρίσης του 2007-08 ο Μαρξ επέστρεψε δριμύτερος. Όπως άλλωστε επιστρέφει και θα επιστρέφει (αιώνια, για να θυμηθούμε τον Νίτσε) στις κρίσεις του καπιταλισμού.

Να θυμίσω απλώς τη φασαρία που έγινε με το βιβλίο του Τομά Πικετί «Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα». Με άλλα λόγια, οι κρίσεις του καπιταλισμού, η άνοδος της ανισότητας, η έντονη ταξικότητά της δεν μπορεί παρά να αποδεικνύουν ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από τον Μαρξ. Ακόμα και οι καπιταλιστές, άλλωστε, αναγκάζονται να αναμετρώνται με το φάντασμά του. Βέβαια, δίπλα στην ανανεωμένη μαρξιστική θεωρία έχουμε και όλα εκείνα τα ρεύματα στα οποία αναφέρθηκα προηγουμένως, που μας έχουν προσφέρει πλειάδα εναλλακτικών αναλυτικών εργαλείων. Το κριτικό, ιδεολογικό μας οπλοστάσιο είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Σημασία έχει τώρα η ενεργοποίησή του.

Η Αριστερά φορέας ενός νέου δημοκρατικού και διεθνιστικού πατριωτισμού

* Η οικονομική κρίση, το προσφυγικό πρόβλημα, η άνοδος της Ακροδεξιάς, ποια περιθώρια δημοκρατίας αφήνουν στη σημερινή Ευρώπη και στον σημερινό κόσμο; Πώς οφείλει να επαναπροσδιορίσει τη δράση του το αριστερό κίνημα;

Στην περίοδο της «μη φιλελεύθερης δημοκρατίας» (illiberal democracy) ο αγώνας για την επιβίωση και την επαναπολιτικοποίηση της δημοκρατίας έγινε κεντρικός. Η δημοκρατία δεν γεννήθηκε ούτε εξελίχτηκε με ηρεμία. Είναι η κατεξοχήν ιδέα και πολιτική πράξη της διαφοράς, του ανταγωνισμού, του αγώνα κατά των ανισοτήτων. Η δημοκρατία επιζεί γιατί μέσα της κουρνιάζει ένα εξεγερσιακό στοιχείο που της επιτρέπει να ανανεώνεται. Ένας από τους πιο σημαντικούς στοχαστές του φιλελευθερισμού, ο Αλέξις ντε Τοκβίλ, θεωρούσε μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία την αίσθηση ότι όλα πηγαίνουν καλά, τη νηνεμία, τον εφησυχασμό. Υπ' αυτή την έννοια, όταν αυξάνονται οι απειλές για τη δημοκρατία, ενεργοποιούνται, ενδυναμώνονται και ριζοσπαστικοποιούνται οι δημοκρατικές αντιστάσεις.

Τα παραδείγματα της Ελλάδας, της Αμερικής (όπου το μαύρο κίνημα και ο σοσιαλισμός έχουν επιστρέψει δριμύτερα) και της Μεγάλης Βρετανίας είναι ενδεικτικά. Μια νέα μεγάλη διαχωριστική γραμμή εμφανίζεται σήμερα παντού μεταξύ αυτών που υπερασπίζονται τη δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική και της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς που εγκαταλείπει τις αξίες του Διαφωτισμού και βγάζει από τα σεντούκια τα φαντάσματα του εθνολαϊκισμού.

Μετά τη συμφωνία για το «Μακεδονικό» πρέπει να κτίσουμε ένα μέτωπο που ξεκινάει από τους πολιτικά φιλελεύθερους και κεντροαριστερούς και πηγαίνει μέχρι τα αριστερά της Αριστεράς. Ένα μέτωπο δημοκρατικού πατριωτισμού που εμπνέεται από τις παραδόσεις των κινημάτων για την ειρήνη, τον διεθνισμό, την άλλη Ευρώπη. Το αν ένα τέτοιο μέτωπο θα μπορούσε να πάρει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά αλλάζοντας τις πολιτικές συμμαχιών, είναι ένα ερώτημα. Σήμερα η δημιουργία του ευρύτερου δυνατού κοινωνικού μετώπου προέχει. Για τα άλλα χρειάζεται ακόμη συζήτηση που έχει σχέση με τον γενικότερο προγραμματισμό, ιδεολογικό και πολιτικό, της νέας περιόδου, μετά τις Πρέσπες και τα Μνημόνια.

* Πώς προδιαγράφονται τα στοιχεία της ριζοσπαστικής Αριστεράς του 21ου αιώνα;

Η Αριστερά αντιμετωπίζει με συντονισμένες δράσεις και το μερικό και το τοπικό, αλλά και το συνολικό και το καθολικό. Και στη Βουλή και στον δρόμο, μέσα και ενάντια στο κράτος, και με τα δικαιώματα των μειονοτήτων και με τα συμφέροντα των εργαζομένων.

* Είστε και πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων. Πώς βλέπετε τη συμφωνία των Πρεσπών;

Και προσωπικά και θεσμικά η περασμένη Κυριακή ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της πολιτικής ζωής μας των τελευταίων τριών χρόνων. Μια μεγάλη επιτυχία για τη χώρα μας, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, που κινείται πρόσφατα από κρίση σε κρίση και από αποτυχία σε αποτυχία. Το «Μακεδονικό» είναι ένα από τα τελευταία απομεινάρια του μετεμφυλιακού κράτους, ένα εργαλείο της Δεξιάς που γύριζε σαν φάντασμα όποτε ήθελε να μοχλεύσει τις πιο ακραίες εκφάνσεις του εθνικισμού. Με τη συμφωνία των Πρεσπών, η Αριστερά γίνεται φορέας ενός νέου δημοκρατικού πατριωτισμού και αντιπρόσωπος του ριζοσπαστικού ευρωπαϊκού πνεύματος. Αυτοί που κατηγορούνταν ως «εθνομηδενιστές» ή «εχθροί της πατρίδας» είναι σήμερα εκπρόσωποι της σύμπλευσης του πατριωτικού με το διεθνιστικό, της ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας με τη συναδέλφωση και τη συνανάπτυξη των γειτόνων μας. Σηματοδοτούμε τον πατριωτισμό εκ νέου, τον αφαιρούμε από την πατριδοκαπηλία της Δεξιάς και ανοίγουμε νέα περίοδο ειρήνης και συνεργασίας στα Βαλκάνια. Τα μέλη του Ρήγα Φεραίου, μεσήλικες πια, συναντούν ξανά τον Θούριο του Ρήγα και οραματίζονται μια νέα βαλκανική συμμαχία.

* Πώς θα μπορούσε το Ινστιτούτο να απαντήσει νηφάλια στα επιχειρήματα όσων διαφωνούν με την υπογραφή της συμφωνίας και ειδικά σε ό,τι αφορά την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας και της ιθαγένειας;

Η ατομική και η συλλογική ταυτότητα είναι μια σχέση με τη συνείδηση καθενός μας, έχει συναισθηματική φόρτιση. Η εθνική ταυτότητα έχει στοιχεία φαντασιακά και συμβολικά που οργανώνονται πολλές φορές γύρω από εικόνες και μυθικά συμβάντα χωρίς αναφορά σε επιχειρήματα και τον ορθό λόγο. Αλλά αυτό ισχύει και για εμάς, τους οπαδούς των επιχειρημάτων, της πειθούς, της λογικής. Πόσοι δεν είπαν ότι έκλαψαν ακούγοντας τον Τσίπρα στις Πρέσπες;

Το πρώτο και πιο σημαντικό λοιπόν είναι ότι σεβόμαστε όσους διαφωνούν ακούγοντας τα δικά τους συναισθήματα και εικόνες. Όχι βέβαια τους φασίστες και τους ρατσιστές που χρησιμοποιούν το «Μακεδονικό» για τη διάδοση του μίσους. Μετά προσπαθείς να εξηγήσεις ότι στην πολιτική υπάρχουν συναισθήματα και πάθη, αλλά πρωταρχικό ρόλο έχουν τα επιχειρήματα.

Αν μπούμε σε μια καλόπιστη συζήτηση, τα επιχειρήματα, τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας είναι όλα με το μέρος μας. Ίσως θα έπρεπε να είχαμε αρχίσει τον δημόσιο διάλογο και την παρουσίαση των επιχειρημάτων νωρίτερα, πριν και στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων. Αλλά και τώρα δεν είναι αργά. Αλλάζουμε το παράδειγμα της εξωτερικής πολιτικής διαμορφώνοντας μια νέα μορφή δημοκρατικού και διεθνιστικού πατριωτισμού. Θα πάρει λίγο χρόνο για να γίνει κατανοητό, αλλά είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της μετάβασης σε μια νέα ηγεμονία σε έναν χώρο στον οποίο παραδοσιακά η Αριστερά ήταν απούσα.

Αυγή/left.gr