Με τον Πάνο μιλήσαμε ένα φθινοπωρινό κυριακάτικο πρωίνό στο σπίτι του. Σε ένα χώρο πλημμυρισμένο από βιβλία, ένα χώρο που το λουλακί στους τοίχους αγκάλιαζε με τρόπο ερωτικό τα ενθυμήματα από τα πολλά ταξίδια του, ένα χώρο απλό, ζεστά φιλόξενο, απλόχερα ανοικτό, που κρέμεται πάνω σε αφίσσες για κινητοποιήσεις και προσκλήσεις από συνέδρια και φωτογραφίες. Η βάσω, η γυναίκα του, που πριν από λίγο καιρό ταξίδεψε για το αιώνιο ταξίδι της, αυτός "ο παντοτινός καημός και έρωτας" όπως μου είπε ήταν διακριτικά φωτισμένη και υπήρχε παντού.
Τη φωτογραφία της συνομιλίας τη τραβήξαμε σε ένα πολιτιστικό στέκι νεολαίας και όχι μόνο. Σε ένα χώρο  προβληματισμού. Αναμόχλευσης  λέξεων, ιδεών και συναισθημάτων. Στο βιβλιοπωλείο "ΤΟ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ".
Με τον Πάνο δεν είχαμε μιλήσει ποτέ πριν.Τον ήξερα όμως μέσα από τους αγώνες του για την προστασία του Υμμητού, μέσα από τα βιβλία του, μέσα από τις ομιλίες του. Τον εκτιμούσα γιατί ακόμα παλεύει, διαβουλευέται, συμμετέχει σε ότι μπορεί να κουβαλάει όνειρο μαζί και  ουτοπία, μπορεί ακόμα να καβαλάει τους ίππους των εφηβικών του ονείρων αγόγγυστα και καθόλου θεατρικά, δια το φαίνεσθαι του θέματος, αλλά απόλυτα συνειδητά και επαναστατικά μετρημένα.

Νιώθω ότι με τον Πάνο, γίναμε φίλοι. Τον ευχαριστώ και σας τον παραδίδω.